Ρώμος Φιλύρας, «Έρημοι»

Νυχτώνει στον Προφήτη Λια.
Δυο-τρία φώτα μόνο·
κι έχομ’ εδώ στην ερημιά
περάσει τόσο χρόνο!

Σε λίγο σβήνουνε τα δυο
κι έν’ απομένει μόλις
και πέρα είναι κατάφωτη
κι όλη στην τύρβη η πόλις.

Έπειτα, σβήνει και το φως
που έμενε μονάχο
κι είναι σαν να βρισκόμαστε
σαν κρεμαστοί από βράχο.

Το ποίημα «Έρημοι», το οποίο στα Άπαντα τα ευρεθέντα καταγράφεται ως δημοσιευμένο στο νεανικό λογοτεχνικό περιοδικό Αργώ τον Ιούλιο του 1943 (μετά τον θάνατο του Φιλύρα δηλαδή), έχει πρωτοδημοσιευτεί δέκα χρόνια νωρίτερα, στις 10.12.1933, στην εφημερίδα Ανεξάρτητος, ενταγμένο σε άρθρο για τον ποιητή με τον τίτλο «Ο Ρώμος Φιλύρας πρόκειται να εξέλθει από το Δρομοκαΐτειον», που δυστυχώς δεν επαληθεύτηκε. Το εκτενές άρθρο (το υπογράφει ο Γ. Δημάκος) συνοδεύεται από φωτογραφία του ποιητή. Αντιγράφω εδώ το ποίημα επειδή έχει κάποιες απειροελάχιστες διαφορές από το κείμενο που παραδίδεται στην Αργώ

~
Ρώμος Φιλύρας Ποιήματα : Άπαντα τα ευρεθέντα Ι, εκδ. University Studio Press, 2013
Ρώμος Φιλύρας Ποιήματα : Άπαντα τα ευρεθέντα ΙΙ, εκδ. University Studio Press, 2013
πηγή

 

Ο Ρώμος Φιλύρας (Κιάτο Κορινθίας, 1888 – Αθήνα, 1942) ήταν ποιητής και δημοσιογράφος.  Το πραγματικό του όνομα ήταν Ιωάννης (Γιάγκος) Β. Οικονομόπουλος.  Στην ποίησή του διαφαίνεται η πρόθεσή του να χρησιμοποιήσει νέες λυρικές φόρμες αλλά και φραστικούς νεωτερισμούς, ενώ δεν λείπουν η μουσικότητα και ο ρομαντισμός. Συχνά στα ποιήματά του υπάρχει η αίσθηση της πικρίας και της απογοήτευσης, των ματαιωμένων προσδοκιών, που απορρέει από την προσποιητή ευθυμία των πρόσκαιρων απολαύσεων, η οποία γίνεται αντιληπτή ως σπατάλη και στέρηση εσωτερική. Η δυσαρμονική αυτή αίσθηση εκφράζεται, όχι με τον υψωμένο τόνο των ποιητών που είχαν επηρεαστεί από τον Παλαμά, αλλά με λεξιλόγιο καθημερινό, το οποίο ενίοτε αποκλίνει από την καθιερωμένη ποιητική γλώσσα. Πέρασε πολλές περιπέτειες και μεταπτώσεις σ' όλο τον υγιή του βίο. Το 1920, συνεπεία αφροδίσιου νοσήματος, άρχισε να εμφανίζει προβλήματα στην ψυχική του υγεία. Το 1927 κλείστηκε στο Ψυχιατρείο, όπου παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του. Δε σταμάτησε να γράφει, άλλοτε καλά και στρωτά κι άλλοτε παντελώς αλλοπρόσαλλα ποιήματα, τα οποία έγραφε σε χαρτί του ψυχιατρείου και τα χάριζε αφειδώς στους επισκέπτες. Πέθανε στις 9 Σεπτεμβρίου 1942 στο Δρομοκαΐτειο Θεραπευτήριο.  [Βιογραφία]