(1).jpg)
.png)
Ξανά μόνη έμεινα να σκέφτομαι όσα έδωσα.
Αλλά περισσότερο αυτά που πήρα.
Ανοίγω λοιπόν τους καταχωνιασμένους φακέλους,
γεμάτοι αρχεία παλιά και σκονισμένα.
Βέβαια γράφουν τ’ όνομά σου απάνω.
Τρεις φάκελοι μόνο για σένα.
Ο πρώτος φάκελος: ο έρωτας.
Σκόρπια πράγματα.
Φράσεις στις οποίες έλειπαν γράμματα,
άδειες γραμμές και σελίδες, κομμένες λέξεις.
Υπήρχαν μάλιστα και λουλούδια,
έμπρακτες αποδείξεις στάσιμης αγάπης.
Γιατί θυμάμαι ποτέ δεν ήσουν καλός στα λόγια,
αλλά και στις πράξεις σαν να υστερούσες λιγάκι.
Ο δεύτερος φάκελος: το κορμί.
Πληθώρα πραγμάτων αυτή την φορά.
Τι ωραία που είναι όλα, συμμαζεμένα!
Όλα τακτοποιημένα, αριθμημένα και ζωντανά.
Άλλωστε θυμάμαι το κορμί σου
πάντα συνέθλιβε το δικό μου με τόση χάρη.
Πώς να μην είναι όλα εν τάξει;
Ο τρίτος φάκελος και τελευταίος: επικοινωνία.
Κενός, ή σχεδόν κενός.
Μόνο ένα σημείωμα που γράφει:
«Δες τον φάκελο δύο»
Αφού θυμάμαι πως όλο το ελάχιστο της επικοινωνίας μας
κρυβόταν πίσω απ’ τα κορμιά μας.
Ύστερα, έβαλα τους φακέλους στη θέση τους
και τους κλείδωσα καλά στο σκονισμένο συρτάρι της
μνήμης.
Σιωπηλή όπως πάντα,
όταν έχω να κάνω μαζί σου.
Αλλά περισσότερο αυτά που πήρα.
Ανοίγω λοιπόν τους καταχωνιασμένους φακέλους,
γεμάτοι αρχεία παλιά και σκονισμένα.
Βέβαια γράφουν τ’ όνομά σου απάνω.
Τρεις φάκελοι μόνο για σένα.
Ο πρώτος φάκελος: ο έρωτας.
Σκόρπια πράγματα.
Φράσεις στις οποίες έλειπαν γράμματα,
άδειες γραμμές και σελίδες, κομμένες λέξεις.
Υπήρχαν μάλιστα και λουλούδια,
έμπρακτες αποδείξεις στάσιμης αγάπης.
Γιατί θυμάμαι ποτέ δεν ήσουν καλός στα λόγια,
αλλά και στις πράξεις σαν να υστερούσες λιγάκι.
Ο δεύτερος φάκελος: το κορμί.
Πληθώρα πραγμάτων αυτή την φορά.
Τι ωραία που είναι όλα, συμμαζεμένα!
Όλα τακτοποιημένα, αριθμημένα και ζωντανά.
Άλλωστε θυμάμαι το κορμί σου
πάντα συνέθλιβε το δικό μου με τόση χάρη.
Πώς να μην είναι όλα εν τάξει;
Ο τρίτος φάκελος και τελευταίος: επικοινωνία.
Κενός, ή σχεδόν κενός.
Μόνο ένα σημείωμα που γράφει:
«Δες τον φάκελο δύο»
Αφού θυμάμαι πως όλο το ελάχιστο της επικοινωνίας μας
κρυβόταν πίσω απ’ τα κορμιά μας.
Ύστερα, έβαλα τους φακέλους στη θέση τους
και τους κλείδωσα καλά στο σκονισμένο συρτάρι της
μνήμης.
Σιωπηλή όπως πάντα,
όταν έχω να κάνω μαζί σου.
Η Στέλλα-Λουΐζα Κατσαμπή γεννήθηκε το 1995 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Σπούδασε στο Τμήμα Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Δραστηριοποιείται επαγγελματικά στον χώρο της προσχολικής αγωγής και ασχολείται με την παραγωγή ηλεκτρονικής μουσικής. Η πρώτη της ποιητική συλλογή Σάρκινοι θεοί δημοσιεύτηκε στον τόμο με τον τίτλο Ανθρώπινα δαιμόνια από τις εκδόσεις Ρώμη το 2018, μαζί με τη συλλογή του Σταύρου Γκιργκένη Στου ματιού το κέντρο. Συμμετέχει στη συντακτική ομάδα του δοκιμιακού-λογοτεχνικού περιοδικού Νόημα, του οποίου είναι και ιδρυτικό μέλος. Ποιήματα και πεζά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά και ιστοσελίδες. Τίτλοι βιβλίων: Ανθρώπινα δαιμόνια (Ρώμη, 2018). 500 mg Ωκυτοκίνης (Απόπειρα, 2020)
