Πιερ Πάολο Παζολίνι (Pier Paolo Pasolini), «Το Κλάμα της Μπουλντόζας»

 Ι.
Μόνο ν΄αγαπάς, μόνο να ξέρεις
μετρά, δεν τον αγάπησαν
και δεν τον μάθαν. Δίνει θλίψη
 
το να ζεις απ΄έναν εξαντλημένο
έρωτα. Η ψυχή δεν ξεπετάγεται
Ιδού, λοιπόν, στο ζεστό τραγούδι

της νύχτας που γεμίζει εκεί ψηλά.

ΙΙ.
Φτωχός σαν ένας του Κολοσσαίου γάτος
ζούσα σ΄ένα συνοικισμό γεμάτο ασβέστη
και σκόνη, μακριά απ΄τη πολιτεία
 
και την εξοχή, κάθε μέρα στριμωγμένος
σ΄ένα λεοφωρείο που αγκομαχούσε!
και κάθε πηγαιμός, κάθε γύρισμα
 
ήταν μαρτύριο και ιδρώτες και αγωνίες.
Μακριές πορείες σε μια ζεστή αχλή
μακριά δειλινά μπροστά στα χαρτιά μου
 
σωριασμένα στο τραπέζι, μέσα στους λασπωμένους
δρόμους.
 
σπιτάκια βουτηγμένα στον ασβέστη
χωρίς εισόδους, με πανιά για πόρτες…

ΙΙΙ.
Και τώρα πλούσιος ξαναγυρνώ, πλούσιος σε κείνα
τα χρόνια
τόσο νέα που ποτές μου δε σκέφτηκα
πως θα την ήξερα παλιά σε μια ψυχήπου θα΄χε απομακρυνθεί, σαν από κα΄θε περασμένο.
Αναρριχούμαι στις λεωφόρους του Τζιανίκολο,
σταματώ
απ΄ένα σταυροδρόμι, σε μια πλατιά συστάδα.

V.
Άτυχες δεκαετίες… έτσι ζωντανεμένες
να μη μπορείτ να ιδωθείτε
αν όχι με την αγωνία άμοιρες
 
από κάθε γαλήνια γνώση, με τον άχρηστο
πόνο να συμπαραστέκεστε στην απώλεια
των επόμενων γενιών…
~
Απόδοση: Στέλιος Κατσίκας
πηγή