(1).jpg)
.png)
Ποιητές και λογοτέχνες από αιώνες
αρέσκονται να παίζουν με τις λέξεις.
Γυναίκα αν είσαι, πρόσεξε μην μπλέξεις:
θεσπίστηκαν τ’ αρσενικού οι κανόνες.
Είν’ εύκολη η σειρά όπως πηγαίνει:
σου γράφουν κάτι και σ’ αποπλανούνε,
σου παίρνουν το μυαλό και στο γαμούνε.
Στήνουν καρτέρι, να ΄ρθεις, αναμμένη
για να τους πεις: “Ποιητή, το κείμενό σας…
Το διάβαζα και μ’ έχει συνεπάρει…
- προσέξατε τη νύχτα; Το φεγγάρι;
Θαρρώ πως μ’ έλκει κιόλας το μυαλό σας…”
Χαμογελούν εκείνοι ( εάν γουστάρουν –
κώλο, βυζιά, κοιτάνε, ηλικία )
“…Ω! τι ευγενική κι ωραία κυρία…”
- ενώ το γύρω χώρο τον σκανάρουν…
Αχ, είν’ απλό το κόλπο: στο κρεβάτι,
μπορεί να πέσουν πριν τελειώσει η νύχτα
( σε παίρνει, εδώ, μεγάλε, τώρα ρίχτα,
χρειάζεται η κυρία έν’ αναβάτη…)
Κι ο ποιητής, περνάει στη λαγνεία –
χορτάτος φεύγει πριν να ξημερώσει
( αφού το θηλυκό έχει πια ημερώσει )
κι αφήνεται, στης μέρας την ανία…
“ Θα σου τηλεφωνήσω, αγαπούλα ” –
ψελλίζει (με το ζόρι), “ απόψε ίσως.…”
Και φεύγει, μ’ αηδία και με μίσος…
( τι μπάζο…φάε τώρα μια σκατούλα…)
Απλό το κόλπο, για όποιον έχει μάθει
λιγάκι τη ζωή και τους ανθρώπους.
Ίδιο, σ’ όλα τα μήκη και τους τόπους –
κοινές οι προσδοκίες και τα λάθη.
Μ’ αν είναι ο ποιητής όμως γυναίκα;
Α! θα εξυμνεί τη δίνη των ερώτων…
Παθητικά…των στεναγμών των πρώτων…
Γονατιστή, στραμμένη προς τη Μέκκα.
“ Το σώμα μου” θα λέει, “σου παραδίδω ,
Κύριέ μου, Ποιητή μου, στον Αιώνα…”
Τι Πάνσεπτη, τι ʼμωμος εικόνα…
( Το φύλο μου – τι λέτε; Το προδίδω; )
~
Ηλ. περιοδικό Βακχικόν, τχ.6, Ιούν. - Αυγ. 2009
πηγή η ιστοσελίδα της ποιήτριας
σου γράφουν κάτι και σ’ αποπλανούνε,
σου παίρνουν το μυαλό και στο γαμούνε.
Στήνουν καρτέρι, να ΄ρθεις, αναμμένη
για να τους πεις: “Ποιητή, το κείμενό σας…
Το διάβαζα και μ’ έχει συνεπάρει…
- προσέξατε τη νύχτα; Το φεγγάρι;
Θαρρώ πως μ’ έλκει κιόλας το μυαλό σας…”
Χαμογελούν εκείνοι ( εάν γουστάρουν –
κώλο, βυζιά, κοιτάνε, ηλικία )
“…Ω! τι ευγενική κι ωραία κυρία…”
- ενώ το γύρω χώρο τον σκανάρουν…
Αχ, είν’ απλό το κόλπο: στο κρεβάτι,
μπορεί να πέσουν πριν τελειώσει η νύχτα
( σε παίρνει, εδώ, μεγάλε, τώρα ρίχτα,
χρειάζεται η κυρία έν’ αναβάτη…)
Κι ο ποιητής, περνάει στη λαγνεία –
χορτάτος φεύγει πριν να ξημερώσει
( αφού το θηλυκό έχει πια ημερώσει )
κι αφήνεται, στης μέρας την ανία…
“ Θα σου τηλεφωνήσω, αγαπούλα ” –
ψελλίζει (με το ζόρι), “ απόψε ίσως.…”
Και φεύγει, μ’ αηδία και με μίσος…
( τι μπάζο…φάε τώρα μια σκατούλα…)
Απλό το κόλπο, για όποιον έχει μάθει
λιγάκι τη ζωή και τους ανθρώπους.
Ίδιο, σ’ όλα τα μήκη και τους τόπους –
κοινές οι προσδοκίες και τα λάθη.
Μ’ αν είναι ο ποιητής όμως γυναίκα;
Α! θα εξυμνεί τη δίνη των ερώτων…
Παθητικά…των στεναγμών των πρώτων…
Γονατιστή, στραμμένη προς τη Μέκκα.
“ Το σώμα μου” θα λέει, “σου παραδίδω ,
Κύριέ μου, Ποιητή μου, στον Αιώνα…”
Τι Πάνσεπτη, τι ʼμωμος εικόνα…
( Το φύλο μου – τι λέτε; Το προδίδω; )
~
Ηλ. περιοδικό Βακχικόν, τχ.6, Ιούν. - Αυγ. 2009
πηγή η ιστοσελίδα της ποιήτριας
Η Σοφία Κολοτούρου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1973. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Πήρε το πτυχίο της το 1998 και στη συνέχεια ειδικεύτηκε επί πενταετία στην Κυτταρολογία στα νοσοκομεία Πανεπιστημιακό Ηρακλείου Κρήτης και Aγιος Σάββας Αθηνών. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με μεταφράσεις και επιμέλειες ιατρικών βιβλίων και ακόμη με τη συγγραφή βιβλίων (πεζά και ποίηση). Από το 2020 φοιτεί στο πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών "Δημιουργική Γραφή" του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Εχει αναπτύξει ακτιβιστική δραστηριότητα πάνω στα προβλήματα ακοής και ειδικότερα στην μεταγλωσσική κώφωση, από την οποία πάσχει και η ίδια. Διατελεί πρόεδρος του Σωματείου: «Ακουστήριξη – Κίνηση για την προσβασιμότητα κωφών και βαρηκόων με προφορικό λόγο». Τον Δεκέμβρη του 2017 η ποιητική της συλλογή "Η Τρίτη Γενιά" τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (του 2016). ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ: Αν-επίκαιρα ποιήματα (2007), Κουφός είσαι ρε; Δεν ακούς; (2010), Τα επτά πρόσωπα της κώφωσης (2013), Η τρίτη γενιά (2015).
