Βύρων Λεοντάρης, «Λόγια που λένε αλλά δε μιλούν..»

Λόγια που λένε αλλά δε μιλούν
λόγια που είναι λέξεις
και συλλαβίζουν τον ψηφιακό εαυτό τους
κι ακύμαντα νοήματα σημαίνουν
χωρίς ούτε ένα ήχο παράφωνο...
Ας μείνουν στην υπηρεσία της γνώσης
να σβήνουν τα ερωτήματα στον κόσμο
σαν τα αίματα των φονικών
Τι έχουν να κάνουν μ' εμάς το ακατανόητο;

Λέξη είναι κι η συγγνώμη
να την ζητάει και να την παίρνει μόνο το γνωστό
Μα εγώ σου εξομολογούμαι το άγνωστο
με λόγια που μιλούν αλλά δε λένε
λόγια όχι γνώσης αλλά απόγνωσης
Ότι την αμαρτία μου εγώ ου γιγνώσκω
Γι' αυτό και με εκδικείται το ιερό
κι αποκλεισμένος από το μυστήριο της μετάνοιας
χτυπώ το μέτωπό μου και σκορπώ τις στάχτες των
μαλλιών μου στο κατώφλι σου
δια παντός αμετανόητος στην αγάπη.

~
από τη συλλογή  ΕΩΣ, εκδόσεις Νεφέλη 2003
πηγή

 

Ο Βύρων Λεοντάρης (Νιγρίτα Σερρών, 1932 - Αθήνα, 2014) ήταν ποιητής και κριτικός δοκιμιογράφος της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Σάμο, από όπου καταγόταν, και το 1939 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1952-1956) και εργάστηκε ως δικηγόρος. Στο χώρο της λογοτεχνίας ασχολήθηκε με την ποίηση, ενώ δημοσίευσε επίσης κριτικά δοκίμια. Πρωτοεμφανίστηκε το 1954 με την ποιητική συλλογή "Γενική αίσθηση". Συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Κριτική", "Εφημερίδα των Ποιητών", "Μανδραγόρας", "Επιθεώρηση Τέχνης" και άλλα. Εξέδωσε το δοκιμιακό τόμο για τον Αλεξανδρινό Καβάφη ο έγκλειστος. Το ποιητικό του έργο τοποθετείται στο χώρο της μεταπολεμικής ελληνικής ποιητικής γενιάς. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά και τουρκικά. Το 1997 έλαβε το Κρατικό Βραβείο ποίησης για το έργο του "Εν γη αλμυρά".  Μια σημαντική λυρική φωνή, της ελληνικής λογοτεχνίας. Σύζυγος του Βύρωνα Λεοντάρη είναι η ποιήτρια Ζέφη Δαράκη.