Θεώνη Κοτίνη, «Ηθογραφία. 1972»

Ιούλης θα ’τανε. Κυριακή και ζέστη στην αυλή εκεί που τρώγαμε. Μέσα αναμμένη τηλεόραση κι ελληνική ταινία σε λιγάκι. Είχαμε κάτι σαν γιορτή, αλλιώς δε θα θυμόμουνα και τώρα ακόμα το ψητό κοτόπουλο. Έλαμπε ο ήλιος στη φρυγανισμένη πέτσα. Είχαμε και μπίρα. Και πατάτες• τηγανητές, μια παιδική ευωχία! Δεν ξέρω αν το θυμάμαι ή το σκηνοθετώ. Πάντως έπαιζε κάτι σαν ρυθμός μελλούμενης δροσιάς και λίβα θελκτικού σε απόσταση ιλίγγου. Τρώγαμε μακάριοι και οι τέσσερις. Γι’ αυτό είμαι απολύτως βέβαιη και τώρα.

Αυτός, σαν από μηχανής, παρουσιάστηκε μπροστά μας. Μια σκονισμένη γλυκομίλητη σκιά πουλούσε τα σεντόνια. Λουλουδάτα. Της Πειραϊκής-Πατραϊκής, πάλαι ποτέ, νομίζω. Τα ’παιρνε η μάνα με τις δόσεις. Για τις προίκες. Κάτι μας είπε, κάτι του ’παμε. Δεν πήραμε, αμήχανοι στο τέλος αρνηθήκαμε και έφυγε μες στο λιοπύρι κάθυγρος.

Ε, και; Γιατί ακόμα προσπαθώ να θυμηθώ εκείνη την ντροπή κατακαλόκαιρο, όταν η μάνα μου τον μάλωσε: Βρε Αχιλλέα, δεν του δώσαμε ένα μεζέ του ανθρώπου. Γιατί ακόμα προσπαθώ να κρατηθώ απ’ του πατέρα μου το αλάφιασμα που κίνησε να βρει τον πωλητή καταμεσήμερο: Συμπάθα με, έλα να πιεις νερό. Ψήνει την πέτρα σήμερα.

~
Από τη συλλογή Ωσεί κήπος, Γαβριηλίδης, Αθήνα 2014
πηγή

Η Θεώνη Κοτίνη γεννήθηκε το 1967 στη Μυρσίνη Ηλείας. Σπούδασε φιλολογία και θεατρολογία στην Αθήνα, όπου ζει, υπηρετώντας ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Μικρογραφία (1999), Αθώα τη νύχτα (2003),  Ανίδεοι πάλι (2006  - βραβείο ποίησης περιοδικού "Διαβάζω" από τις εκδόσεις του περιοδικού "Πλανόδιον"), Θεός ή αγάπη (2010), Ωσεί κήπος (2014), Ο χρόνος είναι (2020). Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.