Μαίρη Όλιβερ (Mary Jane Oliver), «Μαύρες βελανιδιές»

Εντάξει, κανείς δεν μπορεί να γράψει μια συμφωνία, ή ένα λεξικό,
ή ακόμα κι ένα γράμμα σ’ έναν παλιό φίλο, γεμάτο αναμνήσεις
    και παρηγοριά.
Κανείς δεν μπορεί να κουμαντάρει έναν απλό ήχο, παρόλο που
    οι μπλε καρακάξες γκρινιάζουν και σφυρίζουν όλη μέρα στα

    κλαδιά, δίχως το σπρώξιμο του ανέμου.
Μα για να πω την αλήθεια μετά από λίγο έχω χλομιάσει από
λαχτάρα
Για τα χοντρά κορμιά τους τα ρυτιδωμένα με λειχήνες
Και δεν μπορείς να με συγκρατήσεις απ’ το δάσος,
απ’ τη χωρητικότητα των ώμων του, κι απ’ τα πράσινα λαμπερά
    μαλλιά του.
Σήμερα είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες: Είκοσι τέσσερις ώρες,
μια μικρή λιακάδα, μια μικρή βροχή.
Άκου, λέει η Φιλοδοξία, μετατοπίζοντας νευρικά το βάρος της
    απ’ τη μία μπότα στην άλλη − γιατί δεν προχωράς;
Αφού να ’μαι εδώ, στις χορταριασμένες σκιές, κάτω απ’ τα δέντρα.
Και για να πω την αλήθεια δεν θέλω ν’ αφήσω τους καρπούς
    των χεριών του χουζουρέματος, δεν θέλω να ξεπουλήσω
    τη ζωή μου για τα λεφτά,
Δεν θέλω καν να ξεφύγω από τη βροχή.

~

Μετάφραση: Κώστας Λιννός

πηγή