Σούρουπο,
πρόσωπο παγωμένο,
ανάσα ζεστή, αχνιστή
μυρίζει σουσαμένιο κουλούρι
και ζεστή σοκολάτα.
Το πλήθος κοχλάζει,
η κούκλα κοιτάζει τη λατέρνα
που στρίβει στη γωνία.
Τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια πόδια και χέρια.
Το φανάρι έχει χαλάσει,
τ’ αυτιά παύουν ν’ ακούν τη λεωφόρο.
Θέλω να φύγω.
Σκίζω την κορδέλα του περιτυλίγματος,
το ένα μου πόδι έχει σκαλώσει,
το άλλο ακολουθεί τις σκέψεις μου
πάνω σ’ ένα ροζ σύννεφο
υγρασίας και αιθαλομίχλης.
Τα φώτα σβήνουν,
η βιτρίνα τώρα είναι άδεια.
Είμαι εκεί με το ένα πόδι ακίνητο, κοκαλωμένο,
τα μάτια όμως εξακολουθούν να κινούνται.
Μπορώ να φύγω
για πού, αναρωτιέμαι.
Μυρίζω τα απόβλητα του λιμανιού.
Ένα περιστέρι μού πετά περιφρονητικά
την ακαθαρσία του στα μούτρα.
Θα βάλω τα κλάματα.
Τα μάτια παύουν, να υπακούν.
Το φανάρι της αποβάθρας ανάβει
κάτι υγρό κυλά στο μάγουλο μου
φθάνει στο στόμα μου.
Θα ’θελα ξανά μια ζεστή σοκολάτα.
Έχει σκοτεινιάσει πια για τα καλά.
Δεν έχω πια ούτε χέρια ούτε πόδια.
Είμαι ελεύθερη.
Νιώθω την άσφαλτο να παγώνει
δεν ακούω πια τον θόρυβο της.
Σήμερα θα κοιμηθώ πιο ήσυχα.
~
Από τη συλλογή Ονειροβάτης (2000)
πρόσωπο παγωμένο,
ανάσα ζεστή, αχνιστή
μυρίζει σουσαμένιο κουλούρι
και ζεστή σοκολάτα.
Το πλήθος κοχλάζει,
η κούκλα κοιτάζει τη λατέρνα
που στρίβει στη γωνία.
Τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια πόδια και χέρια.
Το φανάρι έχει χαλάσει,
τ’ αυτιά παύουν ν’ ακούν τη λεωφόρο.
Θέλω να φύγω.
Σκίζω την κορδέλα του περιτυλίγματος,
το ένα μου πόδι έχει σκαλώσει,
το άλλο ακολουθεί τις σκέψεις μου
πάνω σ’ ένα ροζ σύννεφο
υγρασίας και αιθαλομίχλης.
Τα φώτα σβήνουν,
η βιτρίνα τώρα είναι άδεια.
Είμαι εκεί με το ένα πόδι ακίνητο, κοκαλωμένο,
τα μάτια όμως εξακολουθούν να κινούνται.
Μπορώ να φύγω
για πού, αναρωτιέμαι.
Μυρίζω τα απόβλητα του λιμανιού.
Ένα περιστέρι μού πετά περιφρονητικά
την ακαθαρσία του στα μούτρα.
Θα βάλω τα κλάματα.
Τα μάτια παύουν, να υπακούν.
Το φανάρι της αποβάθρας ανάβει
κάτι υγρό κυλά στο μάγουλο μου
φθάνει στο στόμα μου.
Θα ’θελα ξανά μια ζεστή σοκολάτα.
Έχει σκοτεινιάσει πια για τα καλά.
Δεν έχω πια ούτε χέρια ούτε πόδια.
Είμαι ελεύθερη.
Νιώθω την άσφαλτο να παγώνει
δεν ακούω πια τον θόρυβο της.
Σήμερα θα κοιμηθώ πιο ήσυχα.
~
Από τη συλλογή Ονειροβάτης (2000)
Η Ειρήνη Ιωαννίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1967 όπου και ζει. Απόφοιτος του τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και φιλολογίας της Φιλοσοφικής σχολής του Α.Π.Θ. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα ηλεκτρονικά περιοδικά και στα περιοδικά Εντευκτήριο, Εμβόλιμον και Αίτιον. Ποιητικές συλλογές: Ονειροβάτης, εκδ. Τσιγαρίδας (2000), Σώμα Δρομολόγιο, εκδ. Σαιξπηρικόν (2016)
