Περπάτησα ως εκεί που το σκοτάδι
Πυκνό απ' τα φώτα του γυρνάει σε σκοτάδι
Δεν ξέρω πού ήταν που περπάτησα
Ο γνώριμος μεγάλος φόβος η εφηβεία μου
Κρατάει έν’ ανελέητο μαχαίρι
Χτυπάει πρώτα εμένα κι έπειτα
Χτυπάει και σφάζει αλόγιστα γυρνάει τα μέσα έξω
Χύνοντας τα εντόσθια των πραγμάτων καταγής
Ξεσκίζοντας τη σάρκα των ψυχών σας παίζοντας.
Πού είσ’ εσύ ποιος είσ’ εσύ δεν ξέρω πού περπάτησα
Άγνωστοι δρόμοι ελικοειδείς αιθέρια τούνελ
Όλα εκεί αιωρούνται στο στερέωμα
Κόσμοι επάλληλοι ανοίγουνε τα πέταλά τους τρέμοντας
Άγγελοι μ’ αλεξίπτωτο άνωθεν καταβαίνουν.
(Ά τι οδυνηρή ευφροσύνη η ομορφιά
Τι άγρια τραγωδία η τελειότητα).
Μια βόμβα φως εκρήγνυται στο άπειρο.
Πετάγομαι απ’ τον ύπνο μου
Τινάζοντας στον τοίχο τα όνειρά μου
Και να με μέσα σ’ άλλον ύπνο πιο βαθύ
Έχοντας πια ξεχάσει τα όνειρά μου − ή τις αγάπες μου −
Κι επιθυμώντας μοναχά μια λέξη
Να βρω μια λέξη να χωθώ στον κόρφο της
Κατάκοπος απ’ τη ζωηρή ακινησία του ταξιδιού
Σαν τους νεκρούς που περιμένουν να ξαναπεθάνουνε
Κάτω απ’ τη γαλήνια σκέπη του θεού που ελπίζουν.
Τι θέλω τέλος πάντων να συγκινηθώ τι με βαραίνει
Οι άλλοι κολυμπούν στο πέλαγο εγώ βουλιάζω
Κανείς δεν κολυμπάει όλοι βουλιάζουνε
Η βία ταρακουνάει τον πλανήτη μου σα χαλασμένο δόντι
Το χαλασμένο δόντι μου ταρακουνάει εμένα
Κι εγώ ταρακουνάω το δέντρο τ’ ουρανού, να πέσουν τ’ άστρα του.
Πού είσ’ εσύ ποιος είσ’ εσύ δεν ξέρω πού περπάτησα
Δεν ξέρω τίποτα και δε μαθαίνω τίποτα
Αν σ’ αγαπώ είναι γιατί δεν έχω τι να κάνω ή να σκεφτώ
Κι είναι γιατί δε θα σε ξαναδώ στα χρόνια που ’ρχονται
Ούτε στον χρόνο που ’ρχεται μετά τα χρόνια
Κι έτσι μπορώ να πω η ευτυχία μου είναι πλήρης
Όπως εξάλλου όλα στον κόσμο αυτό είναι πλήρη
Μια σταγόνα παραπάνω και ξεχείλισαν
Και θα χυθεί ο αφρός της τρέλας τους.
Καλά κοιμάμαι εδώ καλά ονειρεύομαι
Καλά γυρνάω στους δρόμους άγνωστος μ’ αγνώστους
Κι αν ήταν κάτι να μπορούσα να πιστέψω θα ’μουν άτρωτος
Να το λατρέψω ν’ αφοσιωθώ
Κι όχι ν’ ανεβοκατεβαίνω μάταια
Στα παγωμένα υπόγεια των αιώνων
Να στήνω μες στην ησυχία αυτί στο βόμβο των πραγμάτων
Άχρηστα πράγματα χιμαιρικά παράλογα
Πριν έξι εφτά χιλιάδες χρόνια θα ’μουν άλογο
Να κλαίω στον λάκκο του κυρίου μου
Και τώρα κλαίω γι’ αυτό που χάθηκε και δεν το ξέρω
Κι ούτε που θέλω να το μάθω − είμαι πλήρης.
Σκοτάδι αστραφτερέ καθρέφτη μου
Μέσα σου ανοίγονται χιλιάδες δρόμοι
Μες στο στομάχι σου ήχοι και χρώματα όλα χωνεύονται
Μέσα σου λιώνω εξαχνούμαι χάνομαι
Σκοτάδι εκτυφλωτικό μου φως
Είσαι το σύμπαν πριν απ’ τη γέννηση και μετά θάνατον
Άρα είσαι το σύμπαν κι εν ζωή μέσα σου χάνομαι
Είσαι το τίποτα γυμνό κι είμαι το τίποτα
Μέσα σου χάνομαι.
~
Από τη συλλογή «Σκοτεινός Έρωτας» (1977),
που περιλαμβάνεται στον συγκεντρωτικό τόμο
«Αντώνης Φωστιέρης - Ποίηση, 1970-2005», εκδ. Καστανιώτη 2008
Ο Αντώνης Φωστιέρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Κατάγεται από την Αμοργό. Φοίτησε στο Μαράσλειο Πρότυπο Δημοτικό Σχολείο και στο Λεόντειο Λύκειο Πατησίων. Αποφοίτησε με άριστα από το Λύκειο (1971) και πέτυχε πρώτος στις εισαγωγικές (Πανελλήνιες) εξετάσεις της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου φοιτά με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών. Το 1976 παίρνει το πτυχίο του με άριστα και συνεχίζει με μεταπτυχιακές σπουδές Ιστορίας Δικαίου στο Παρίσι (Πανεπιστήμιο του Παρισιού) με υποτροφία του γαλλικού κράτους (1976-1980). Η ποίησή του έχει μεταφραστεί και εκδοθεί σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες. Από το 1974 ως το 1976 εξέδιδε και διηύθυνε το περιοδικό "Η Νέα Ποίηση". Ποίησή του περιέχεται στα "Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας" της Γ΄Λυκείου, έχει μελοποιηθεί από τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Θανάση Νικόπουλο και έχει περιληφθεί σε πολλές ελληνικές και ξένες ανθολογίες. Έχει τιμηθεί με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη (1993), με το Βραβείο Βρεττάκου του Δήμου Αθηναίων (1998), με το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού Διαβάζω (2004) και με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (2004). H Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το 2010, για το σύνολο του έργου του, το Βραβείο Ποίησης του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Ποιητικές συλλογές: 1971: Το Μεγάλο Ταξίδι. 1973: Εσωτερικοί χώροι ή Τα είκοσι. 1977: Ποίηση μες στην Ποίηση. 1977: Σκοτεινός Έρωτας. 1981: Ο διάβολος τραγούδησε σωστά. 1987: Το θα και το να του θανάτου. 1996: Η σκέψη ανήκει στο πένθος. 2003: Πολύτιμη Λήθη. 2007: Ο ήχος του σφυγμού (συλλεκτική έκδοση με πρωτότυπα χαρακτικά του Αλέκου Φασιανού, 2007). 2008: Ποίηση 1970-2005 (συγκεντρωτική έκδοση όλων των ποιημάτων. 2013: Τοπία του Τίποτα. 2019: Ζωγραφική Συνομιλία με την Ποίηση. 2020: Θάνατος ο Δεύτερος. 2021: Landscapes of nothing Τοπία του τίποτα.
