Ρόμπερτ Μπερνς (Robert Burns), «Στη Μαίρη που πέταξε στον παράδεισο»

Αστέρι εσύ αργοκίνητο με τη θαμπή σου αχτίδα,
οπού αγαπάς να χαιρετάς την πρώτη-πρώτη αυγή,
κάνε τη Μαίρη μου να ’ρθεί ξανά στο φως της μέρας,
που απ’ την πικρή μου επέταξε για πάντοτε ψυχή!

Ω Μαίρη, αγαπημένη μου σκιά, που μου ’χεις φύγει!

πού είν’ της γλυκιάς σου ανάπαψης η θέση η απαλή;

προσέχεις την αγάπη σου που τριγυρνά εδώ κάτου;

τάχατε ακούς τα στήθη της που σκίζουν στεναγμοί;

Την αγιασμένην ώρα αυτή, μπορώ να λησμονήσω,

να λησμονήσω το ιερό το δάσος μας μπορώ,

που εσυναντιόμαστε κοντά στον Έυρ, την κάθε μέρα,

πριν τον πικρό να νοιώσουμε του έρωτα χωρισμό;

Κι ο αιώνιος χρόνος που περνά, ποτέ αυτές δε θα σβήσει

της ευτυχίας τις θύμησες απ’ τον παλιό καιρό:

στο αγκάλιασμά μας το ύστερο, τη θεϊκιά σου εικόνα –

αχ! λίγο το σκεφτήκαμε στα περασμένα αυτό!

Φίλαγε ο Έυρ φλοισβίζοντας τη χαλικοστρωμένη

ακρογιαλιά, με τ’ άγρια τα δάση τα πυκνά·

το ολόασπρο λευκάγκαθο κι οι ευωδερές σημύδες

στο μαγικό απλωνόντανε τοπίο αγκαλιαστά.

Τα λούλουδα εξεπήδαγαν ερωτικά απ’ το χώμα,

ερωτικά ετραγούδαγαν στους κλώνους τα πουλιά –

ωσπού μηνούσε το φευγιό της φτερωμένης μέρας,

η δύση πέρα η λαμπερή, πολύ, πολύ γοργά.

Ακόμα η μνήμη μου ξυπνά στις θύμησες εκείνες

και θλιβερά στοχάζεται την άθλια μου ζωή!

Ο χρόνος την εντύπωση γερότερη την κάνει,

καθώς σκάβουν βαθύτερα το ρέμα οι ποταμοί.

Ω Μαίρη, αγαπημένη μου σκιά, που μου ’χεις φύγει!

πού είν’ της γλυκιάς σου ανάπαψης η θέση η απαλή;

προσέχεις την αγάπη σου που σέρνεται εδώ κάτου;

τάχατε ακούς τα στήθη της που σκίζουν στεναγμοί;

~

Μετάφραση: Γιάννης Δ. Φωτίου
 Περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ τεύχος 106, 15 Μαίου  1931 

πηγή