Πάμπλο Νερούδα (Pablo Neruda), «Γέρνοντας τα απογεύματα»

Γέρνοντας τα απογεύματα
καταριέμαι τα θλιβερά δίχτυα μου
στα μάτια σου που θυμίζουν ωκεανό.
Εκεί, στη μεγαλύτερη φλόγα
η μοναξιά μου μεγαλώνει

και με κατακαίει,

τα χέρια της μοιάζουν με εκείνα ανθρώπου που πνίγεται.

Στέλνω κόκκινα σήματα μέσα από τα κενά μάτια σου

που ανοιγοκλείνουν όπως η θάλασσα γύρω από ένα φάρο.

Κρατάς μόνο το σκοτάδι

μακρυνή μου γυναίκα,

μερικές φορές αναδύεται από σένα η ακτή του φόβου.

Γέρνοντας τα απογεύματα

καταριέμαι τα θλιβερά δίχτυα μου

σ' εκείνη τη  θάλασσα που χτυπάει τα θαλασσινά μάτια σου.

Τα νυχτοπούλια τσιμπολογούν κάτω απ' τα πρώτα αστέρια

που λάμπουν όπως η ψυχή μου

όταν σε αγαπώ.

Η νύχτα καλπάζει πάνω στη ακαθόριστη σιλουέτα της φοράδα της

ρίχνοντας μπλε φούντες  στο χώμα.

Γέρνοντας τα απογεύματα

καταριέμαι τα θλιβερά δίχτυα μου

στα μάτια σου που θυμίζουν ωκεανό.

~

μετάφραση: Ιωάννα

πηγή