Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου, «Θα πεθάνουμε μ’ ένα τρόπο αντιαισθητικό»

Πού συχνάζετε αλήθεια πού ξενυχτάτε
Πού ευλογείτε τα σκυλιά που σας γλείφουν

Κι εσείς λοιπόν έχετε οράματα;
Πέφτετε πρηνηδόν – μπρούμυτα που λένε
Μπουσουλώντας ανεβαίνετε στη θείτσα χάρη;

Μια φορά το χρόνο ανάβετε ένα φτηνό κερί
Στο όνομα του μίσους και της απέχθειας
Αγιάζετε πάνω στα αιχμηρά χαλίκια
Στην ξαπλωτούρα του αλατιού που τρώει νερά γαλάζια

Αγιάζετε όσες ψυχές ρακένδυτες πετσί και κόκαλο

Το γκρεμισμένο σας κορμί η σάρκα που εφαγώθη
Κακήν κακώς Αγιάζετε μέσα στο φόβο

Σατέν η γλώσσα τρίζει σκίζεται τσιριχτά
Κι ένα κομμάτι μουλωχτό ανάβει λίγο χώμα
Στης γιαγιακούλας μου το μνήμα

Από μνήμης άρξασθαι φίλοι μου από μνήμης
Εδώ ο καιρός φιλί δεν έχει.
~
από την ποιητική συλλογή Σαλκίμ, εκδ. Νεφέλη, 2001

πηγή

 

Η Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου (Θεσσαλονίκη, 1930) είναι Ελληνίδα ποιήτρια, πεζογράφος και δοκιμιογράφος. Γραμματολογικά, εντάσσεται στους ποιητές της Δεύτερης Μεταπολεμικής Γενιάς. Στα γράμματα εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1958 με το έμμετρο ποίημά της «Κύπρος-Αλήθεια» στο περιοδικό των Ελληνίδων Βορείου Ελλάδος, ενώ τρία χρόνια αργότερα το 1961, εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή Ψυχή και τέχνη. Στα πρώτα της βήματα η ποιήτρια θα δεχθεί μεγάλες επιρροές από τη Χρυσάνθη Ζιτσαία (1902-1995), ενώ αργότερα, καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση του ποιητικού «εγώ» της θα παίξει η Ζωή Καρέλλη (1901-1998), ο Γιώργος Θέμελης (1900-1976), ο Νίκος Καρούζος (1926-1990) και ο Γιώργος Σαραντάρης (1908-1941). Τη συλλογή Ψυχή και τέχνη ακολούθησαν άλλες δεκατρείς, με τελευταία τα Σεντόνια της αγρύπνιας (2006). Την ποίηση της Μαρίας Κέντρου-Αγαθοπούλου κεντρίζουν τόσο ζητήματα υπαρξιακά, όσο και ερωτικά∙ το γήρας, οικείων και δικό της, και ο παρεπόμενος θάνατος, η βραχύτητα του βίου, ακραίες καταστάσεις της ανθρώπινης ζωής, όπως η απόλυτη μοναξιά, συμπλέκονται με τις σχέσεις των δύο φύλων, τις αρχέτυπες μετωνυμίες τους, το αλγεινό υπόβαθρο της ερωτικής μνήμης, με τη γραφή της να πραγματοποιεί μία κίνηση εκκρεμούς με τα δύο της άκρα στον έρωτα και το θάνατο. Σταθερά μοτίβα θα επανέρχονται στα ποιήματά της, οριοθετώντας την περιοχή εκείνη που την απασχόλησε περισσότερο, με συχνότερα μοτίβα: το σπίτι, το δέντρο, την πέτρα και το νερό. Ποιήματα της Κέντρου-Αγαθοπούλου δημοσιεύθηκαν σε μεγάλο αριθμό ελληνικών περιοδικών (Νέα Πορεία, Διαγώνιος, Τραμ, Εντευκτήριο, Νέα Εστία, Διαβάζω κ.ά.). Έργα της έχουν βραβευτεί και μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, πολωνικά, ρουμανικά, ισπανικά και σερβικά). Είναι μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.