Αντόνια Πότσι (Antonia Pozzi), «Αδερφές μου, δε λυπάστε..»

 Αδερφές μου, δε λυπάστε

που κι απόψε ακολουθώ

τη ζωή σας;

Τόσο γλυκό είναι να περνώ

δίχως λέξεις

στους σκοτεινούς δρόμους του κόσμου –

στους λευκούς δρόμους των σκέψεών σας –

τόσο γλυκό το αίσθημα

μιας μικρής σκιάς

στην όχθη του φωτός –

τόσο γλυκιά η συντριβή

της σιωπής στην καρδιά

όπως η πιο μυστική ζωή

βαδίζει μονάχα ακούγοντας τις ψυχές σας –

μόνο κλέβοντας

με τα μάτια ακίνητα

την ψυχή των πραγμάτων –

Αδερφές μου, αν δε λυπάστε –

εγώ θα ακολουθώ κάθε βράδυ

τη ζωή σας

ατενίζοντας ένα νυχτερινό ουρανό

που μέσα του δύο λευκά άστρα οδηγούν

ένα τυφλό αστεράκι

στην αγκαλιά της θάλασσας.

πηγή