Ανν Σέξτον (Anne Sexton), «Για τον εραστή μου που επέστρεψε στη γυναίκα του»

Εκείνη είναι πάντα εκεί.

Την έλιωσαν προσεκτικά για σένα,

χύθηκε στο εκμαγείο της παιδικής σου ηλικίας

των εκατό αγαπημένων βόλων σου.

Εκείνη ήταν πάντα εκεί, αγάπη μου.

Πραγματικά, είναι θεσπέσια.

Σαν πυροτέχνημα στα μέσα του μουντού Φλεβάρη

και απτή σαν σκεύος από χυτοσίδηρο.

Ας είμαστε ειλικρινείς, εγώ ήμουν περιστασιακή.

Είδος πολυτελείας. Ένα φανταχτερό κόκκινο

καΐκι στο λιμάνι.

Τα μαλλιά μου βγαίνουν σαν καπνός από το παράθυρο

του αυτοκινήτου.

Οστρακοειδή εκτός εποχής.

Εκείνη είναι κάτι περισσότερο απ' αυτό. Είναι αυτό που

πρέπει να 'χεις,

εκείνη ανέπτυξε την πρακτική, την τροπική σου

καλλιέργεια.

Μαζί της δεν πειραματίζεσαι. Εκείνη είναι γεμάτη αρμονία.

Φροντίζει τα κουπιά, τις δέστρες στο βαρκάκι,

έβαλε αγριολούλουδα στο παράθυρο το πρωί,

έκατσε πλάι στον τόρνο του αγγειοπλάστη το μεσημέρι,

αράδιασε τρία παιδιά κάτω από τη σελήνη,

τρία χερουβείμ ζωγραφισμένα από τον Μιχαήλ Άγγελο.

Τα έκανε όλα αυτά με τα πόδια της σε διάσταση

τους τρομερούς μήνες στο παρεκκλήσι.

Αν κοιτάξεις επάνω, τα παιδιά είναι εκεί,

ντελικάτα μπαλόνια που στο ταβάνι ξεκουράζονται.

Τα έχει συνοδεύσει στο διάδρομο

μετά το δείπνο, τα κεφάλια τους σκυμμένα,

δύο πόδια διαμαρτύρονται, γόνατο με γόνατο,

το πρόσωπό της ζωντανεύει από ένα τραγούδι και τον

ανάλαφρό τους ύπνο.

Σου δίνω πίσω την καρδιά σου.

Σου δίνω το ελεύθερο -

για το φυτίλι μέσα της που θυμωμένα

αναπηδά μέσα στη λάσπη, για τη σκύλα μέσα της

για να θάψεις την πληγή της,

για να θάψεις τη μικρή κόκκινη πληγή της ζωντανή -

για την αχνή λάμψη που τρεμοσβήνει κάτω από τα πλευρά της,

για τον μεθυσμένο ναυτικό που περιμένει στον αριστερό

σφυγμό της,

για το γόνατο της μάνας, για τις μακριές κάλτσες,

για τις ζαρτιέρες, για το κάλεσμα -

το περίεργο κάλεσμα

όταν θα χώνεσαι σε αγκαλιές και στήθη

και θα τραβάς με βία την πορτοκαλιά κορδέλα

των μαλλιών της

και θα ανταποκρίνεσαι στο κάλεσμα, στο περίεργο

κάλεσμα.

Είναι τόσο γυμνή και μοναδική.

Είναι το άθροισμα του εαυτού σου και των ονείρων σου.

Σκαρφάλωσέ την σαν μνημείο, βήμα προς βήμα.

Εκείνη είναι στέρεη.

Όσο για μένα, εγώ είμαι νερομπογιά.

Φεύγω με το νερό.

~

«Anne Sexton ποιήματα»
μετάφραση: Δήμητρα Σταυρίδου, εκδ. Printa 

πηγή 

 

Η Anne Sexton, (1928-1974) ήταν Αμερικανίδα ποιήτρια και συγγραφέας (για ένα διάστημα δούλεψε και ως μοντέλο). Μια γυναίκα καταθλιπτική, βασανισμένη από προσωπικά βιώματα από την παιδική της κιόλας ηλικία και μια συνέχεια προβληματική με αλλεπάλληλες εισόδους σε κλινικές και ψυχιατρικά ιδρύματα, απόπειρες αυτοκτονίας και προσπάθειες απόδρασης από την καθημερινότητα. Το 1956 (στα 28 της) με την καθοδήγηση του ψυχιάτρου της η Σέξτον αρχίζει να γράφει ποιήματα με σκοπό να βρει κάτι δημιουργικό και ταυτόχρονα θεραπευτικό για την υγεία της. Ποτέ της όμως δεν κατάφερε να νικήσει την κατάθλιψή της..

Ήταν απ’ τα πρωταγωνιστικά μέλη του αμερικανικού κινήματος της Εξομολογητικής Ποίησης και από τις σπουδαιότερες ποιήτριες των αμερικανικών γραμμάτων. Το 1967 κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ για τη συλλογή της Live or Die.

Με τον ποιητικό της λόγο ΜΊΛΗΣΕ ΑΝΟΙΧΤΆ ΓΙΑ ΖΗΤΉΜΑΤΑ ΌΠΩΣ η εμμηνόρροια, η έκτρωση, ο αυνανισμός και για τη μοιχεία που έως τότε δεν είχαν αγγίξει άλλοι ποιητές. Η Σέξτον δεν δίστασε να φέρει στο φως θραύσματα από το “πιο βαθύ και πιο σπασμένο κομμάτι (της)”, γράφοντας για πρώτη φορά τόσο ανοιχτά για τις εμπειρίες της από τις ψυχιατρικές κλινικές, τον αλκοολισμό του πατέρα της, τη βαριά επιρροή της μητέρας της στη ζωή της, την παιδική ηλικία, αλλά και τους εραστές της, τη μητρότητα, τη θηλυκότητα, την τρέλα και βεβαίως το θάνατο. Ήδη από την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής της το 1960, τα ποιήματά της είχαν τεράστια απήχηση σε κοινό και κριτικούς και η ίδια ήταν εξαιρετικά δημοφιλής καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της.

Η ΊΔΙΑ ΈΛΕΓΕ: «Υπήρξα θύμα του Αμερικανικού Ονείρου, του μικροαστισμού, του οράματος της μεσαίας τάξης. Το μόνο που ήθελα ήταν ένα κομμάτι ζωή, να παντρευτώ, να κάνω παιδιά (έκανε 2). Νόμιζα ότι οι εφιάλτες, τα οράματα, οι δαίμονες, θα έφευγαν αν υπήρχε αρκετή αγάπη για να τα καταλαγιάσει. Έκανα τ’ αδύνατα δυνατά να ζήσω μια συμβατική ζωή, γιατί έτσι μεγάλωσα, γιατί αυτό ήταν που ήθελε ο σύζυγος μου για μένα. ΑΛΛΆ ΔΕΝ ΓΊΝΕΤΑΙ να χτίζεις μικρούς φράχτες για να κρατάς τους εφιάλτες απ’ έξω. Το γυαλί έσπασε κάπου στα είκοσι οχτώ μου».

ΌΠΟΤΕ πλησίαζαν τα γενέθλια της ετοιμαζόταν ν’ αυτοκτονήσει. Το προσπάθησε πολλές φορές -μέχρι να το καταφέρει. Ένα μήνα πριν κλείσει τα 46 χρόνια, έκρυψε τα τσιγάρα της πίσω από μια ανθισμένη γλάστρα, πήγε στο γκαράζ κι άναψε τη μηχανή της κόκκινης Cougar. (αυτοκτονία με εισπνοή μονοξειδίου του άνθρακα)

ΜΕ ΤΗ ΦΡΑΣΗ "Θα ξεκινήσω με ένα ποίημα που περιγράφει τι είδους ποιήτρια είμαι, τι είδους γυναίκα είμαι, οπότε, εάν δεν σας αρέσει, μπορείτε να φύγετε πριν συνεχίσω." ΞΕΚΙΝΟΎΣΕ ΠΆΝΤΑ τις δημόσιες αναγνώσεις της. Καθόταν στο κέντρο του αμφιθεάτρου, έβγαζε τα παπούτσια της, άναβε ένα τσιγάρο και άρχιζε.. Τίτλοι βιβλίων