Σαλβατόρε Κουαζίμοντο (Salvatore Quasimodo), «Στη γη μου»

Ο ήλιος ξεσπά πρησμένος απ’ τον ύπνο
Και ουρλιάζουν τα δέντρα :
Με την περιπετειώδη μαρμαρυγή
Και την άγκυρα ξανά
Μέσα σου τραβηγμένη
Σαλπάρεις και οι πελαγίσιες εποχές
Γλυκά ξεβράζουν σε νεογέννητες ακτές.

Εγώ, από άλλη γη πικρός

Εδώ αγρυπνώ

Με τον οίκτο, ασταθή στο τραγούδι του,

Να με σπέρνει με αγάπη:

Θανάτου και ανθρώπων.

Βλαστούς καινούριους έχει το κακό

Μέσα μου, επάνω σε κλαδιά δικά σου

Που τα αέρινα χέρια μου

Αγγίζουνε σαν

Γυναίκες που η θλίψη έκλεισε στην εγκατάλειψη

Φυλάσσοντας τες απ’ το χρόνο που με γδέρνει.

Σε εσένα αφήνομαι:

Νάρθηκες των ναών

Γκρεμίζονται μες στην καρδιά μου.

Βήματα από ξυπόλυτους αγγέλους

στο σκοτάδι.

~

μτφρ: Χρίστος Κρεμνιώτης

πηγή

 

Ο Σαλβατόρε Κουαζίμοντο (Modica 20 Αυγούστου 1901 - Αμάλφι 14 Ιουνίου 1968) ήταν Ιταλός ποιητής με ελληνική καταγωγή. Η γιαγιά του, το γένος Παπανδρέου, καταγόταν από την Πάτρα. Το 1917 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα, έμεινε σε πολλές ιταλικές πόλεις όπως το Μιλάνο, την Ρώμη, την Φλωρεντία όπου και παντρεύτηκε. Στις πόλεις αυτές γνωρίστηκε και με τους μεγαλύτερους Ιταλούς συγγραφείς της εποχής. Το 1945 έγινε μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Μεταξύ των έργων του περιλαμβάνεται και η ενότητα επτά ποιημάτων με τον τίτλο "Dalla Grecia" ("Από την Ελλάδα"), από μια ταξιδιωτική περιήγησή του στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1956. Το 1959 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας ενώ κέρδισε και τα βραβεία Premio San Babila (1950), Premio Etna-Taormina (1953), Premio Viareggio (1958). Πολλά βιβλία του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν και στα ελληνικά. Πέθανε το 1968 από εγκεφαλική αιμορραγία.