Νίκος Καββαδίας, «Cocos Islands»

Στὴ Μαίρη Γιαννουλάτου
Στὴν πλώρη ὁ σφυροκέφαλος μὲ τὸ φτερὸ στὴ ράχη,
τότε ποὺ πῆρε ὁ Συμιακὸς βουτιὰ μὲ τὸ κεφάλι.
«Ὅλο ἀρμενίζει ὁ γιόκας μου, ποὺ τὴν εὐχή μου νά ῾χει...»
Κι ὅσοι εἴδαμε ἀπ᾿ τὴν κουπαστή, μᾶς λύθηκε τὸ ἀφάλι.

Γιατί μπερδεύω τούτη ἐδῶ μὲ μι᾿ ἄλλην ἱστορία;
Εἶν᾿ ἕνα χέρι ποὺ πονάει, βαρὺ καὶ λαβωμένο.
Βλέπω συχνὰ στὸν ὕπνο μου ἕνα ἄσπρο καρχαρία
μὲ περιμένει νηστικὸς ἢ ἐγὼ τὸν περιμένω;

Ἀκόμα δὲ φανήκανε κοράκια καὶ παράλια.

Ἁρμάτωσα μία καθετὴ μὲ μεσηνέζα σάπια.

Μία δεκοχτούρα ἀπ᾿ τὸ πρωὶ μοιρολογάει στὰ στράλια

ἀπάνω στὸ πλεούμενο, ποὺ περπατάει σὰν πάπια.

Νά ῾χαμε νὰ τοῦ δίναμε μία ρίζα, ἕνα χορτάρι,

ἕνα κλωνὶ βασιλικὸ τὰ χείλη νὰ δροσίσει,

ἢ νὰ τὸν κοινωνούσαμε μὲ μία τούφα χασίσι.

Θὰ ναρκωνόταν ὁ σκορπιὸς ποὺ μέσα του σαρτάρει.

Μὲ γάντζους στὸ κατάστρωμα πήδησαν οἱ Μαλαίσιοι

καὶ μαλακὰ τὸν θέσανε σὲ μία σκοινένια μπράντα.

Τοῦ χάιδευε τὰ δάχτυλα μία μαύρη, ἡ Τζακαράντα,

καὶ μία γριὰ μαστόρισσα ποὺ βρώμαγε σὰ λέσι.

Κοιμᾶται ὀνειρευάμενος κάμπους μὲ χαμομήλια.

Ξαναγενήκαμε μεμιᾶς τὰ ροῦχα ποὺ φορᾶμε.

Βόγκει στὸ πρόσω ἡ μηχανὴ καὶ τώρα ἀνηφορᾶμε,

λειψοὶ πάνω στὸ σίδερο, μὲ κουρασμένα μίλια.

Cocos Islands 1956.

~

Τραβέρσο (1975)