Ιβάν Γκολ (Yvan Goll), «Είσαι το βλέμμα»

 Εἶσαι τὸ βλέμμα ποὺ μὲ περιμένει ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων
ἡ ἀγράμπελη μὲ μάτια χωρὶς βλέφαρα
ποὺ μὲ παραμονεύει κάθε ἄνοιξη
Εἶσαι ἡ πέτρα ποὺ κείτεται
στὸ δρόμο μου ἀπ’ τοὺς πανάρχαιους χρόνους
στραμμένη πάντα, πάντα πρὸς τὸν ἐρχομό μου
ποὺ χάνεται στὸ δειλινό
Εἶσαι ἡ αἰὠνια κοιλάδα
που’ ναι ἁπλωμένη περιμένοντας –

πότ’ ἐπὶ  τέλους θὰ βουλιάξει τὸ βουνὸ μὲς στὰ λιμνάνθεμα!

~

μετάφραση: Ε. Χ. Γονατάς

πηγή