Πωλ Βερλαίν (Paul Verlaine), «Σε Κακοστρωμένα Μονοπάτια»

Σε κακοστρωμένα μονοπάτια
περπατούσα αναποφάσιστα θλιμμένα...
Τα χεράκια σου μου γίναν οδηγοί.

Σ' ακροούρανα απομακρυσμένα
κάτι χάραξε θαμπό: τα δυο σου μάτια
μ' είδαν και μου γίνανε αυγή.

Όλα ολόγυρα, βουβά στο πεζοδρόμο.
Το μόνο που λιγόστευε τον τρόμο
ήταν του βήματός του ο ρυθμικός
ήχος. Μα η φωνή σου είπε: "Ακόμα μπρός!"

Η καρδιά μου η φοβισμένη η ζοφερή
έκλαιγε σ' έρμη στράτα μοναχή,
μα η αγάπη, μελιστάλαχτη χαρά,
μας πρόφτασε νικήτρα στη χαρά.

πηγή