Ναπολέων Λαπαθιώτης, «Homo Sum (άνθρωπος είμαι)»

 Homo sum: humani nihil a me alienum esse puto.

 Τερέντιος «Ο Αυτοτιμωρούμενος»

Το όνειρό μου λάμπει σα διαμάντι,
-μα είν΄ ο νους μου τόσο ταπεινός,
κι η φτωχή ψυχή μου τόση μόνη,
κι οι καημοί μου, σαν του καθενός.

Με γιομίζει τ΄όραμα του Απείρου,
-κι όμως η καρδιά μου είναι στη γη,
κι η πληγή μου, που ποτέ δεν κλείνει,
τρέχει σαν ανθρώπινη πληγή...

Τ΄ όνειρο μου λάμπει σα διαμάντι,
-μα είν΄ ο νους μου τόσο ταπεινός,
που έτσι ταπεινός, και τόσο μόνος,
ίσως και δεν είναι κανενός!...

Τίποτα, στη γη, δε μου είναι ξένο,
τίποτα πικρό και τρυφερό,
-μα έξω κι από τόπο κι από χρόνο,
ζω μες στον Απέραντο Καιρό... 

πηγή

 

Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης (Αθήνα, 1888 – Αθήνα, 1944) ήταν Έλληνας ποιητής του μεσοπολέμου. Η μητέρα του, Βασιλική Παπαδοπούλου, ήταν ανιψιά του Χαρίλαου Τρικούπη. Άρχισε να γράφει ποιήματα από παιδί. Έζησε για περισσότερα από 40 χρόνια στο διώροφο νεοκλασικό της οικογένειάς του κάτω από τον λόφο του Στρέφη, στην Αθήνα. Εκεί έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του ποιητικού έργου του αλλά και εκεί αυτοκτόνησε τη νύχτα της 7ης προς 8η Ιανουαρίου 1944, φτωχός και καταπονημένος από τα ναρκωτικά. Η κηδεία του έγινε με έρανο των φίλων του. Εκτός από ποιήματα, έγραψε επίσης πάνω από 100 πεζογραφήματα, πολλές δεκάδες διηγήματα, καθώς και επιφυλλίδες και κριτικά και αισθητικά κείμενα. Το έργο του βρίσκεται διασκορπισμένο σε περιοδικά και εφημερίδες. Η μοναδική του ποιητική συλλογή δημοσιεύτηκε το 1939, ενώ μετά τον θάνατό του, ο Άρης Δικταίος εξέδωσε, το 1964, τα ποιήματά του. [Βιογραφία]