Γκιγιώμ Απολλιναίρ (Guillaume Apollinaire), «Τα παράθυρα»

Από το κόκκινο στο πράσινο όλο το κίτρινο σβήνει
Την ώρα που φλυαρούν στα δάση τους οι παπαγάλοι
φτερά λαιμοί λοφία και πιί πιί
Ένα ποίημα μένει να γραφεί για το πουλί με τη μια μονάχα φτερούγα
Θα του το στείλουμε σαν τηλεφωνικό μήνυμα
Τούτη η βαρειά λαβωματιά
Να κλαις σε κάνει
Ανάμεσα στις κόρες από το Τουρίνο να κι ένα όμορφο κορίτσι
Το καϋμένο τ’ αγόρι λέρωσε το ζωστήρα του άσπρο

Έτσι κάνεις πως σηκώνεις την κουρτίνα

Εν τω άμα ανοίγει και το παράθυρο

Αράχνες εκεί που τα χέρια κλώθαν το φως

Ομορφιά χλωμάδα σκοτάδια αξεδιάλυτα

Του κάκου καρτερούμε να βρούμε ανάπαψη

Από τα μεσάνυχτα αρχινάμε

Τότε που υπ΄ρχει χρόνος και ελευθερία

Αμόνι Μύδι κάψες καμώματα και του ξαπλωμένου ο Αχινός

Ένα ζευγάρι κίτρινα παληά παπούτσια στο παράθυρο εμπρός

Ίλιγγος

Οι δρόμοι είναι ίλιγγος

Πηγάδια

Οι πλατείες γίναν πηγάδια

Πηγάδια

Στις κουφάλες των δέντρων φωλιάζουν πονηρές αλητόβιες

Τα πιτσούνια τραγουδάνε

Στις καστανές πιτσούνες τους σπαραχτικές άριες

Κι η χήνα ουά ουά τρομπέτα στο βορρά

Εκεί που οι κυνηγοί ασβών

Μαδάνε τις κυρίες με τις γούνες

Βανκούβερ

Διαμάντι αστραφτερό

Καθώς το τρένο λευκό από χιόνι και φώτα νυκτερινά

δραπετεύει απ’ το χειμώνα

Ω Παρίσι

Απ’ το κόκκινο στο πράσινο όλο το κίτρινο σβήνει

Παρίσι Βανκούβερ Ιέρ Νέα Υόρκη Μαιντενόν

και εσείς Αντίλλες

Σαν ένα πορτοκάλι φαντάζει στο παράθυρο

Ο Ωραίος καρπός του φωτός

~

Μετάφραση: Ν. Κοντομήτρος

πηγή