Φρανσουά Βιγιόν (François Villon), «Η κληματαριά της Αγάπης»

Έχω ένα δέντρο, ένα μπόλι της Αγάπης,
Που στη καρδιά μου μέσα, αυτό έχει ριζώσει.
Λυπημένα εκτιμώντας τα μπουμπούκια και οι ανθοί του
Και παγερή θλίψη είναι οι καρποί του.
Εν τούτοις, καθώς ήταν ένας τρυφερός βλαστός,
Που ατελείωτη εξάπλωση είχε της σκιάς του το σαράκι,
Τόση που από κάτω της κάθε χαρά πεθαίνει,
Κι όλες οι ευτυχισμένες μέρες από σιμά μου έχουν πετάξει,
Ούτε να το σκοτώσω μπορώ, ούτε να τ’ αντικαταστήσω
Φύτεψε οποιοδήποτε δέντρο, σώζεται αυτό από μόνο του.

Αχ, κι όμως, για μεγάλο χρονικό διάστημα

Τα δάκρυά μου ήταν για τη ρίζα του βροχή.

Σπανίως αναζητούσα καλύτερο καρπό

Απ’ αυτόν που προσεκτικά είχα τοποθετήσει

Στη σιταποθήκη, για το πικρό ψωμί

Επί του οποίου η ανίαρη ζωή μου θρέφεται:

Αχ, καλύτερα ήταν το έδαφος άσπαρτο

Όπου οι αρκούδες μεγαλώνουν – μα η Αγάπη αντικαθίσταται,

Δε θα φυτέψω κανένα δέντρο, αυτό να μείνει μόνο του.

Αχ, μπορεί αυτή η νέα άνοιξη, από κάποιον να ‘ναι δοσμένη

Τα φύλλα και τα λουλούδια άφθονα στον βλαστό του,

Να κλαδευτούν τα κλαριά της πικρόπνοης ετούτης ρίζας

Μα έχει αυτό κι ένα μεγάλο κλωνάρι, παρηγοριά

Μ’ ευτυχισμένους ανθούς κόκκινους και λευκούς,

Έτσι η ηδονή οφείλει τον πόνο να εξαγνίσει,

Ούτε η Αγάπη σκοτώνει το δέντρο αυτό, ούτε τ’ αντικαθιστά

Φύτεψε οποιοδήποτε δέντρο, μα αυτό να μείνει μόνο του.

~

Απόδοση: Θ.Δ.Τυπάλδος

πηγή