Φερνάντο Πεσσόα (Fernando Pessôa), «Όταν θα ξαναδώ την άνοιξη..» (Από τα Ασύνδετα Ποιήματα)

Όταν θα ξαναδώ την άνοιξη
Μπορεί πια να μη βρίσκομαι σ’ αυτό τον κόσμο.
Και τι δεν θα’ δινα για να’ ναι η άνοιξη άνθρωπος
Και να μπορώ να σκέφτομαι πως θα ’κλαιγε
Γιατί έχασε το μοναδικό της φίλο.
Αλλά η άνοιξη δεν είναι κάποιο πράγμα:
Είναι ένας τρόπος του λέγειν.
Μήτε τα άνθη ξανάρχονται, μήτε τα πράσινα φύλλα.

Καινούργια είναι τα άνθη, καινούργια τα πράσινα φύλλα

Άλλες οι γλυκές μέρες.

Τίποτα δεν επιστρέφει, τίποτα δεν επαναλαμβάνεται, γιατί όλα είναι πραγματικά.

*

Αν σαν έρθει η άνοιξη,

Έχω ήδη πεθάνει

Τα λουλούδια το ίδιο θα ανθίσουν

Και τα δέντρα το ίδιο πράσινα θα’ ναι με την περασμένη άνοιξη.

Η πραγματικότητα δεν με χρειάζεται.

Αισθάνομαι χαρά απέραντη

Σαν σκέφτομαι πως ο θάνατός μου δεν έχει σημασία καμιά.

Αν ήξερα πως αύριο θα πεθάνω

Και η άνοιξη θα’ ρχόταν μεθαύριο

Θα πέθαινα ευτυχής, γιατί θα’ ρχόταν μεθαύριο.

Αν τότε είναι η ώρα της, στην ώρα της δεν πρέπει να’ ρθει;

Χαίρομαι που όλα είναι πραγματικά και καθώς πρέπει

Και χαίρομαι γιατί έτσι θα ήταν, ακόμη κι αν δεν χαιρόμουν.

Γι αυτό αν πεθάνω τώρα, θα πεθάνω ευχαριστημένος,

Γιατί όλα είναι πραγματικά και καθώς πρέπει.

Μπορούν στα λατινικά να προσεύχονται πάνω απ’ το φέρετρό μου, αν τους αρέσει.

Κι αν τους αρέσει, ας χορεύουν κι ας τραγουδούν ολόγυρά του.

Δεν έχω προτιμήσεις για όταν πια δεν θα μπορώ να έχω προτιμήσεις.

Ότι γίνει, όταν θα γίνει, θα είναι αυτό που είναι.

*

Αν σαν πεθάνω, θελήσουν να γράψουν τη βιογραφία μου,

Τίποτα πιο απλό.

Έχει μόνο δυο ημερομηνίες –της γέννησης και του θανάτου μου.

Ανάμεσα στη μια και την άλλη όλες οι μέρες είναι δικές μου.

Είμαι εύκολος στον ορισμό μου.

Έζησα σαν καταραμένος.

Αγάπησα τα πράγματα χωρίς καμία συναισθηματικότητα.

Ποτέ δεν είχα επιθυμία που δεν μπόρεσα να πραγματοποιήσω, γιατί δεν τυφλώθηκα ποτέ.

Ακόμη και το ακούω ήταν πάντα για μένα συνοδευτικό του βλέπω.

Κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι πραγματικά και διαφορετικά όλα μεταξύ τους.

Το κατάλαβα με τα μάτια, ποτέ με τη σκέψη.

Αν το καταλάβαινα με τη σκέψη θα ήταν σαν να τα ’βρισκα όλα ίδια.

Μια μέρα με τύλιξε ο ύπνος σαν οποιοδήποτε παιδί.

Έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα.

Πέραν αυτού, είμαι ο μοναδικός ποιητής της Φύσης.

~

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ  ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΚΑΕΪΡΟ
και ΑΛΒΑΡΟ ΝΤΕ ΚΑΜΠΟΣ,
εκδ. Gutenberg.
Μετάφραση  Μαρία Παπαδήμα 

πηγή