Σαρλ Μπωντλαίρ (Charles Baudelaire), «Η ομορφιά»

Ω, θνητοί, σαν λίθινο όνειρο είμαι καλλονή
Και το στήθος μου, όπου ο καθείς με τη σειρά του πληγωθεί
Έγινε για να εμπνεύσει αγάπη στον ποιητή
Ακόμα κι απ’ την ύλη πιο αιώνια και πιο βουβή

Θρονιάζω μες στο γαλάζιο σαν Σφίγγα μη κατανοητή
Σμίγω με τη λευκότητα των κύκνων μια χιονισμένη ψυχή
Μισώ την κίνηση που τις γραμμές μετακινεί
Και το χείλι μου ποτέ δεν γελά μήτε θρηνεί

Οι ποιητές θα σκύψουν πάνω στην υψηλή μου στάση

Που το ύφος της έχει από περιφανή μνημεία δανειστεί

Και τις μέρες τους θα αναλώσουν για να γράψουν μελέτη αυστηρή

Γιατί, για να μαγέψω τους υπάκουους αυτούς εραστές

Έχω τα μάτια μου, τα μεγάλα μου μάτια με τις αιώνιες αναλαμπές:

Κάτοπτρα που δείχνουν τα πράγματα ωραία καθότι διαυγή

~

Μετάφραση : Ιωάννα Αβραμίδου

πηγή