Μη με ενοχλείτε.. κουράστηκα..
Δε θα με βρείτε πουθενά…
έχω ήδη φύγει…
Η γιορτή τελείωσε…το πανηγύρι, επίσης…
οι νεκροί θάφτηκαν κι απομείναμε μόνοι να κοιτάζουμε οικτιρίζοντας τη ψεύτικη ζωούλα μας…
Ψέματα! Όλα ψέματα!
Ο ύπνος δε με πιάνει…τον έχω κουράσει με τις αϋπνίες μου…έχουμε χωρίσει οριστικά…
Ο λόγος μου δεν έχει πια αξία…
Μην με ενοχλείτε…κουράστηκα…
έχω μια αλλεργία στα ψεύτικα…
το κορμί μου με πρόδωσε…δεν ανταποκρίνεται…
ο πόλεμος τελείωσε…και όμως…νιώθω πως όλα τώρα αρχίζουν… δε βαριέσαι..
Οι εποχές άλλαξαν κι εμείς μείναμε στάσιμοι σα μαθητούδια
που έμειναν στην ίδια τάξη και κλαψουρίζουν στη ποδιά της μάνας τους…
*Όλα από χέρι καμένα και τα σπίρτα μας βρεγμένα λέει το άσμα…
Απαισιοδοξία…δε συνάδει με μένα μα κουράστηκα…
Το μυαλό μου υπολειτουργεί…
Που είσαι ρε εαυτέ να με θαυμάσεις!
Εγώ που πατούσα και δεν βούλωνε το χώμα!
Φτερά είχα στα πόδια…τώρα πως σέρνομαι έτσι ρε;
Κουράστηκα…ας τραβήξει ο δρόμος την πορεία του..εγώ αλλαξοδρόμισα…δεν έχω ανάγκη
πια από δρόμους να μου χαράζουν πορεία..μπαίνω από στενά και μονοπάτια…υπάρχει κι
άλλος τρόπος να συνεχίσεις να ζεις…δεν χρειάζονται ροδοπέταλα…τα παίρνει ο
αέρας..προτιμώ τις πέτρες…μπορεί να εμποδίζουν αλλά είναι στέρεες κι εγώ αυτή τη στιγμή
αυτό έχω ανάγκη…να στερεώσω κάπου τη λύπη μου και να βολέψω κάπου τον εαυτό μου…κι
ας μην είμαι του βολέματος..κι ας μην ήμουν ποτέ…κουράστηκα…θέλω να ξαποστάσω…
Δε θα με βρείτε πουθενά…
έχω ήδη φύγει…
Η γιορτή τελείωσε…το πανηγύρι, επίσης…
οι νεκροί θάφτηκαν κι απομείναμε μόνοι να κοιτάζουμε οικτιρίζοντας τη ψεύτικη ζωούλα μας…
Ψέματα! Όλα ψέματα!
Ο ύπνος δε με πιάνει…τον έχω κουράσει με τις αϋπνίες μου…έχουμε χωρίσει οριστικά…
Ο λόγος μου δεν έχει πια αξία…
Μην με ενοχλείτε…κουράστηκα…
έχω μια αλλεργία στα ψεύτικα…
το κορμί μου με πρόδωσε…δεν ανταποκρίνεται…
ο πόλεμος τελείωσε…και όμως…νιώθω πως όλα τώρα αρχίζουν… δε βαριέσαι..
Οι εποχές άλλαξαν κι εμείς μείναμε στάσιμοι σα μαθητούδια
που έμειναν στην ίδια τάξη και κλαψουρίζουν στη ποδιά της μάνας τους…
*Όλα από χέρι καμένα και τα σπίρτα μας βρεγμένα λέει το άσμα…
Απαισιοδοξία…δε συνάδει με μένα μα κουράστηκα…
Το μυαλό μου υπολειτουργεί…
Που είσαι ρε εαυτέ να με θαυμάσεις!
Εγώ που πατούσα και δεν βούλωνε το χώμα!
Φτερά είχα στα πόδια…τώρα πως σέρνομαι έτσι ρε;
Κουράστηκα…ας τραβήξει ο δρόμος την πορεία του..εγώ αλλαξοδρόμισα…δεν έχω ανάγκη
πια από δρόμους να μου χαράζουν πορεία..μπαίνω από στενά και μονοπάτια…υπάρχει κι
άλλος τρόπος να συνεχίσεις να ζεις…δεν χρειάζονται ροδοπέταλα…τα παίρνει ο
αέρας..προτιμώ τις πέτρες…μπορεί να εμποδίζουν αλλά είναι στέρεες κι εγώ αυτή τη στιγμή
αυτό έχω ανάγκη…να στερεώσω κάπου τη λύπη μου και να βολέψω κάπου τον εαυτό μου…κι
ας μην είμαι του βολέματος..κι ας μην ήμουν ποτέ…κουράστηκα…θέλω να ξαποστάσω…
Η Φιλιώ Ροτσίδου γεννήθηκε στην Αμμόχωστο. Σπούδασε Αισθητική και Κοσμετολογία. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε ιστοσελίδες του διαδικτύου. Πρώτη συμμετοχή από τις εκδόσεις Διάνυσμα: Καλοκαίρι 2014 (Ομαδική ποιητική συλλογή)
