Την ψυχή μου πώς να τη συγκρατήσω
που τη δική σου να μην ταράξει ψυχή;
Πώς να την κάνω σε κάτι τι άλλο να υψωθεί
πάνω από σένα; Θά ’θελα, με ό,τι πια εχάθη,
μες στο σκοτάδι να την ασφαλίσω,
σε μια γωνιά ήρεμη και ξένη που να μη
δονείται όταν σου κραδαίνονται τα βάθη.
Ό,τι σ’ εσέ κ’ εμένα την ταραχή φέρνει,
μαζί μάς παίρνει, σαν μια δοξαριά
που μια φωνήν αφήνει μοναχά
από δυό χορδές. Σε ποιό όργανο είμαστε δεμένοι;
Και ποιός παίκτης, ω τραγούδι γλυκό, μας κρατά;
~
Από το βιβλίο: Ράινερ Μαρία Ρίλκε, «Εκλογή από το ποιητικό έργο του»,
που τη δική σου να μην ταράξει ψυχή;
Πώς να την κάνω σε κάτι τι άλλο να υψωθεί
πάνω από σένα; Θά ’θελα, με ό,τι πια εχάθη,
μες στο σκοτάδι να την ασφαλίσω,
σε μια γωνιά ήρεμη και ξένη που να μη
δονείται όταν σου κραδαίνονται τα βάθη.
Ό,τι σ’ εσέ κ’ εμένα την ταραχή φέρνει,
μαζί μάς παίρνει, σαν μια δοξαριά
που μια φωνήν αφήνει μοναχά
από δυό χορδές. Σε ποιό όργανο είμαστε δεμένοι;
Και ποιός παίκτης, ω τραγούδι γλυκό, μας κρατά;
~
Από το βιβλίο: Ράινερ Μαρία Ρίλκε, «Εκλογή από το ποιητικό έργο του»,
μετάφραση Άρης Δικταίος, Κάδμος, 1957
