Έτσι αγαπάς εσύ,
αφήνοντάς με να σε αγαπώ.
Το «ναι» όταν μου δίνεσαι
είναι η σιωπή. Φιλάς
προσφέροντας τα χείλη σου
σ’ εμένα, για να τα φιλήσω.
Κουβέντες, αγκαλιάσματα,
αφήνοντάς με να σε αγαπώ.
Το «ναι» όταν μου δίνεσαι
είναι η σιωπή. Φιλάς
προσφέροντας τα χείλη σου
σ’ εμένα, για να τα φιλήσω.
Κουβέντες, αγκαλιάσματα,
δεν θα μου πουν ποτέ ότι εσύ υπήρχες,
ποτέ ότι με αγάπησες: ποτέ.
Μου το λεν λευκές σελίδες,
χάρτες, οιωνοί, τηλέφωνα·
εσύ όχι.
Κι έχω πιαστεί από πάνω σου
χωρίς να σε ρωτώ, από φόβο
μήπως δεν είναι αλήθεια
ότι ζεις και με αγαπάς.
Κι έχω πιαστεί από πάνω σου
χωρίς να σε κοιτώ ή να σ’ αγγίζω.
Μην έτσι έρθουν τα πράγματα κι ανακαλύψω
μ’ ερωτήσεις και με χάδια
εκείνη την τεράστια μοναξιά
να σε αγαπάω μονάχα εγώ.
~
«Η φωνή που οφείλεται σ' εσένα» (Μαδρίτη, 1933)
μετάφραση: Ούρσουλα Φωσκόλου
