Πωλ Βαλερύ (Paul Valery), «Ο μαυλιστής Ι & ΙΙ»

Ο ΜΑΥΛΙΣΤΗΣ Ι
Εσείς καμπύλες, μαίανδροι,
του ψεύτη μυστική απορία:
ποια τέχνη να ’ν’ πιο τρυφερή
απ’ ό,τι τούτ’ η αργοπορία;

Πού σε πηγαίνω ως οδηγός
καλά το ξέρω – θα σ’ το γράψω:
κακός μπορεί νά ’ν’ ο σκοπός·
δεν θέλω, ωστόσο, να σε βλάψω.

(Κι αν κάποια σου χαμογελά

με το καμάρι που γνωρίζει

το κάλλος, τόση, ω, αποκοτιά

την αποπροσανατολίζει.)

Εσείς καμπύλες, μαίανδροι,

του ψεύτη μυστική απορία:

να κάμω θέλω ν’ ακουστεί

η λέξη η τρυφερή, κυρία!

Ο ΜΑΥΛΙΣΤΗΣ ΙΙ

Τρελά, κακά δες ξεκινάνε

(σαν μέλισσα ονειρευτή)

τα χείλη μου και σε φιλάνε

μες στο καυτό σου το αφτί.

Λατρεύω την αδύναμη

κατάπληξή σου – μια τολύπη·

και απλώς βουτάνε μέσα εκεί

καρδιάς ερωτικής οι χτύποι.

Ποιό θαύμα, εν τούτοις, έχει γίνει;

Βουίζει… το αίμα σου βομβεί!

Και ναι, ναι, είμαι αυτός που δίνει

στην αύρα νόημα και ζωή.

Στα κρεμαστά σου τα μαλλιά

και τρυφερή και κακιωμένη η

ψυχή μου τώρα τυραννά

ό,τι ποθεί σαν λιμασμένη.

~

 Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

πηγή