Αττίλα Γιόζεφ (Attila Jozsef), «Οι φυλακισμένοι»

Μας βασανίσανε φριχτά. Ματώσαν τα κορμιά μας.
Σύντροφε εσύ, όπου μπορείς και χαίρεσαι το φως
σκέψου για μας όπου κοντεύει να σαλέψει ο νους μας
και που το φως το βλέπουμε σα μια χλωμήν αχτίνα.

Πονάει στο πέτρινο κρεβάτι η πληγωμένη σάρκα
και η αηδία μάς κρατεί απ' τ' άθλιο συσσίτιο.
Πονούν κεφάλι και κορμί, πονούνε τα πνεμόνια
κι οι δήμιοί μας καρτερούν τον σίγουρο χαμό μας.
Εμείς κρατούμε. Το κορμί μονάχα μάς παιδεύει.
Αδέρφια – εσείς βοηθείστε τους αυτούς πόχουνε πιάσει.

  

Άδεια στο σπίτι απόμεινε και παγωμένη η σόμπα.

Στη χύτρα – λαχανόφυλλα που μάζεψε η γυναίκα,

όσα πετούνε γιατί πια κανείς δεν τ' αγοράζει.

Μονάχα αυτά. Και τα παιδιά μας κλαίνε και πεινάνε.

Χτυπούν την πόρτα. Είναι ξανά η γριά γειτόνισσά μας

που λίγο λάδι δάνεισε και το ζητάει πίσω.

Φτάνει ο χειμώνας, παγωνιά και πείνα, φτάνει ο χάρος.

Αδέρφια εσείς βοηθείστε τους αυτούς πόχουνε πιάσει.

Συλλογιστείτε τούτα δω τα βρώμικα κελιά μας

και την αρρώστια που αγρυπνάει και μας παραμονεύει.

Στείλτε σαπούνι και φαΐ, στείλτε μας λίγα ρούχα,

βιβλία στείλτε μας εσείς κι ας είναι και ηλίθια,

γιατί εδώ μέσα ατέλειωτες είναι οι νυχτιές κι οι μέρες

και της ζωής ατέλειωτη – χωρίς χαρά – η λαχτάρα.

Βοήθα αν είσαι λεύτερος, αν είσαι εργάτης βόηθα.

Σύντροφε εσύ σαι η Κόκκινη Βοήθεια, όπου κι αν είσαι

κι αυτοί που πιάστηκαν – εσύ προσμένουν να βοηθήσεις.

Εμείς πιστοί παλεύουμε. Πιστοί στην επανάσταση

και δεν πεθαίνουμε ποτέ, χρειάζεται η ζωή μας.

Τον ιδρωτά μας, το πετσί μας θέλουν οι τυράννοι

και το μυαλό μας να σκοτώσουν θέλουν οι χαφιέδες.

Μα ως ότου λείψει της κλεψιάς ο κόσμος και της πείνας,

ως ότου από τις φυλακές θα πέσουν τα λουκέτα,

όπου χτυπάει το σφυρί κι αστράφτει το δρεπάνι,

εμείς δεν τα σταυρώνουμε τα χέρια υποταγμένοι.

Ζήτω – και πάλι – τα Σοβιέτ, τα Λαϊκά Συμβούλια.

Αδέρφια εσείς βοηθείστε τους αυτούς πόχουνε πιάσει.

 πηγή