Τζιοκόντα Μπέλι (Gioconda Belli), «Η πένθιμη μοναξιά της Κυριακής»

 Είμαι εδώ —
γυμνή,
πάνω στα μοναχικά σεντόνια
τούτης της κλίνης όπου σε ποθώ.
Το κορμί μου κοιτάζω,
ροδαλό και λείο στον καθρέφτη,
το σώμα μου
που υπήρξε η ακόρεστη γη των φιλιών σου,
αυτό το σώμα το γεμάτο αναμνήσεις
απ’ το ανήμερο πάθος σου,

που πάνω του πάλεψες μάχες όλο ιδρώτα

σε ατέλειωτες νύχτες στεναγμών και γέλιων

και αχών σπηλαίων μου εσωτάτων.

Τα στήθη μου κοιτάζω

που χαμογελώντας τα συνταίριαζες

στην παλάμη του χεριού σου,

και που σαν μικρά πουλιά τα πίεζες

στα κλουβιά σου από πέντε σιδερόβεργες,

ενώ ένα λουλούδι εκρηγνυόταν

προσκρούοντας με την στεφάνη του

στη γλυκειά σου σάρκα.

Τα πόδια μου κοιτάζω,

απαλούς κι ατέρμονους ειδήμονες των χαδιών σου,

που νευρικά και γρήγορα στις κλειδώσεις σου τυλίγονταν

για να σ’ ανοίξουνε τους δρόμους της απωλείας

προς το ίδιο κέντρο το δικό μου

και την χλοερή βλάστηση του όρους

όπου εξύφανες μάχες βουβές

εστεμμένες ηδονή,

προανηγγειλμένες από εκπυρσοκροτήσεις

και πρωτόγονους κεραυνούς.

Με κοιτάζω, μα δε με βλέπω,

καθρέφτης δικός σου είναι αυτός που πένθιμα ξαπλώνει

πάνω σ’ αυτήν τη μοναξιά της Κυριακής,

ένας καθρέφτης ροδαλός,

εκμαγείο κενό που αναζητά το άλλο του ημισφαίριο.

Βρέχει — αλύπητα βρέχει

στο πρόσωπό μου

και σκέφτομαι μονάχα τη μακρινή αγάπη σου

καθώς σκεπάζω

με τις δυνάμεις μου όλες

την ελπίδα.

~

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη (ιστολόγιο)

πηγή

 

 Η Τζιοκόντα Μπέλι (1948) είναι Νικαραγουανή ποιήτρια, μυθιστοριογράφος και πολιτική ακτιβίστρια, ιταλικής καταγωγής. Συμμετείχε στη Νικαραγουανή Επανάσταση σε νεαρή ηλικία και κατείχε σημαντικά αξιώματα στο επαναστατικό κόμμα των Σαντινίστας, απ’ το οποίο όμως απεχώρησε το 1993 λόγω διαφωνίας με τον χαρακτήρα που αυτό είχε αποκτήσει, μα και για ν’ αφιερωθεί στη συγγραφή. Η ποίηση και τα μυθιστορήματά της έχουν βραβευθεί επανειλημμένα, και η ίδια θεωρείται απ’ τους σημαντικότερους συγγραφείς της κεντρικής Αμερικής. Είναι παντρεμένη κι έχει τέσσερα παιδιά.