Γιώργος Θέμελης, «Να σε κρατήσω παντοτινά»

Να σε κρατήσω παντοτινά σαν ένα κλειστό κοχύλι
Ομορφιά που ανάβεις τη φλόγα σου
Επάνω σ’ ένα πέταλο
Μέσα σ’ ένα πρόσωπο

Απλώνεις το χέρι σου
Και γράφεις τ’ όνομά σου
Στα φύλλα του χαμόγελου

Από ποια θλίψη κατεβαίνουν τα δάκρυά σου

Μέσα στα μάτια που σκοτείνιασαν να κοιτάζουν τον ίσκιο σου

Μέσα στον τρόμο των πουλιών που δοκιμάζουν τον άνεμό σου

Τα μάτια μας κουράστηκαν να σηκώνουν τον ύπνο

Να ξυπνήσουμε

Να σταθούμε μπροστά σου σαν τα λουλούδια

Ανάμεσα στ’ αγάλματα όπου αναπαύεται η ματιά σου

~

Από τη συλλογή Άνθρωποι και πουλιά (1947)

πηγή

 

Ο Γιώργος Θέμελης (Σάμος, 1900 - Θεσσαλονίκη, 1976) ήταν ποιητής, δοκιμιογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Το όνομα του συνδέθηκε με τη Θεσσαλονίκη όπου και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Θεωρείται η πνευματική του πατρίδα αφού εκεί διαμορφώθηκε η ποιητική του προσωπικότητα. Ως φιλόλογος δίδαξε στο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης βρίσκοντας απήχηση σε πολλές γενιές μαθητών του, ειδικά στο μάθημα των νέων ελληνικών . Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας και Μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος από την ίδρυση του το 1961 έως το 1965. Η ποιητική πορεία του Θέμελη ξεκινάει ουσιαστικά με τον πόλεμο και τη κατοχή. Όλα τα προηγούμενα γραπτά του ανήκουν στην προϊστορία του. Τότε μυήθηκε στα νεότερα πολιτικά ρεύματα από τον πρωτοποριακό κύκλο του περιοδικού «Κοχλίας». Ορισμένα ποιήματά του μελοποιήθηκαν από τον Σταύρο Κουγιουμτζή (ενδεικτικά: Το πρώτο περιστέρι, Μ' έκοψαν με χώρισαν στα δυο, Πάσχα των Ελλήνων, Σαν ένα αστέρι).