Μαρία Πολυδούρη, «Την ώρα τούτη..»

Την ώρα τούτη, όσο ποτέ, σε συλλογιέμαι
ερημική ψυχή, ξένε διαβάτη.
Φίλοι κι' αγάπες ήταν γύρω σου!
(Πλανιέμαι ή αλήθεια λυπημένο είχες το μάτι;)

Ούτε μια αγάπη, ούτε ένας φίλος τόσο
που σε μιαν ώρα σαν αυτή,
το χέρι να σου σφίξη. (Θα γλυτώσω
τη φήμη σου απ' την ψεύτικη γιορτή).

Δεν εστεκόταν, ναι, κανείς τόσο κοντά σου
και κάποτε όποιον «φίλον» ονομάζεις
στη μοίρα σου είναι πρόκληση, ξεφώνημά σου
στην ερημιά που η σιωπή της σε τρομάζει.

Μονωμένος φριχτά, με ξεσκισμένη
ελεεινά την πορφύρα σου του ονείρου,
τράβηξες για μια χώρα ξακουσμένη
κι' άφαντη, στη βαθιά καρδιά του απείρου.

~

Ανέκδοτα ποιήματα