Έιμυ Λόουελ (Amy Lowell), «Επακόλουθο»

Έμαθα να σου γράφω σε πιο ευτυχισμένες μέρες,
Και κάθε γράμμα ήταν ένα κομμάτι που έκοβα
Απ’ την καρδιά μου, ένα θραύσμα φρεσκοκομμένο
Απ’ το μωσαϊκό της ζωής· τα μπλε και τα γκρίζα του,
Τα παλλόμενα πορφυρά του, έδωσα για να κερδίσω το παίνεμά σου.
Για να φτιάξω ένα πεζοδρόμιο για τα πόδια σου, γύμνωσα
Την ψυχή μου για σένα για να περάσεις, και γλίστρησα
Κάτω απ’ τα βήματά σου για ν’ απαλύνω όλους τους δρόμους σου.
Αλλά τώρα τα γράμματά μου είναι σαν χλωμά άνθη
Που σκορπίζουμε πάνω σ’ ένα μνήμα με ανέλπιδα δάκρυα.
Δεν ζητώ ανταμοιβή, δεν θα σε απογοητεύσω
Παρόλο που δεν δίνεις σημασία· τα μακριά, θλιμμένα χρόνια
Ακόμη περνούν, κι εγώ ακόμη σκορπίζω εύθραυστα λουλούδια,
Και ψιθυρίζω λέξεις αγάπης που κανείς δεν ακούει.
 ~

μτφρ. Κώστας Λιννός

πηγή