Φερνάντο Πεσσόα (Fernando Pessôa), «Μουσική»

Ο μαέστρος κινάει την μπαγκέτα του,
Κι άτονη και θλιμμένη αναβρύζει η μουσική...

Μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, τη μέρα εκείνη
Που έπαιζα κοντά σ' έναν τοίχο του κήπου
Ρίχνοντάς του μια μπάλα που είχε από τη μια πλευρά της
Την τσουλήθρα ενός πράσινου σκύλου, κι από την άλλη
Ένα γαλάζιο άλογο που έτρεχε με έναν κίτρινο jockey...

Συνεχίζεται η μουσική, και να στα παιδικά μου χρόνια

Ξαφνικά ανάμεσα σε μένα και τον μαέστρο, άσπρος τοίχος,

Πάει κι έρχεται η μπάλα, πότε ένας πράσινος σκύλος,

Πότε ένα γαλάζιο άλογο μ' έναν κίτρινο jockey...

Όλο το θέατρο είναι ο κήπος μου, τα παιδικά μου χρόνια

Είναι παντού, κι η μπάλα έρχεται καθώς παίζει η μουσική,

Μια θλιμμένη κι ακαθόριστη μουσική που περπατάει μες στον κήπο μου

Ντυμένη με πράσινο σκύλο που γίνεται κίτρινος jockey...

(Τόσο γρήγορα γυρίζει η μπάλα ανάμεσα σε μένα και τους μουσικούς...)

Τη ρίχνω στα παιδικά μου χρόνια κι αυτή

Διασχίζει όλο το θέατρο που.....βρίσκεται στα πόδια μου

Για να παίξει μ' έναν κίτρινο jockey κι έναν πράσινο σκύλο

Κι ένα γαλάζιο άλογο που παρουσιάζεται πάνω απ' τον τοίχο

Του κήπου μου... Κι η μουσική ρίχνει μπάλες

Στα παιδικά μου χρόνια... Κι ο τοίχος του κήπου είναι φτιαγμένος από κινήσεις

Της μπαγκέτας και συγκεχυμένες περιστροφές από πράσινους σκύλους

Και γαλάζια άλογα και κίτρινους jockey...

Όλο το θέατρο είναι ένας άσπρος τοίχος από μουσική

Απ' όπου ένας πράσινος σκύλος τρέχει πίσω απ' τη νοσταλγία μου

Για τα παιδικά μου χρόνια, γαλάζιο άλογο μ' έναν κίτρινο jockey...

Κι απ' όλες τις πλευρές, απ' τα δεξιά προς τ' αριστερά,

Όπου υπάρχουν δέντρα κι ανάμεσα στα κλαριά κοντά στην κορυφή

Με ορχήστρες που παίζουν μουσική,

Προς εκεί που υπάρχουν αράδες από μπάλες στο μαγαζί όπου την αγόρασα

Κι ο άνθρωπος του μαγαζιού γελά ανάμεσα στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων.

Κι η μουσική σταματά σαν τοίχος που γκρεμίζεται,

Η μπάλα κυλά προς τον γκρεμό των ονείρων μου που διακόπηκαν,

Κι απ' το ύψος ενός γαλάζιου άλογου, ο μαέστρος, κίτρινος jockey που γίνεται μαύρος

Χαιρετά, αφήνοντας την μπαγκέτα του πάνω στη μουσική γραμμή ενός τοίχου,

Κι υποκλίνεται, χαμογελώντας, με μιαν άσπρη μπάλα πάνω στο κεφάλι του,

Άσπρη μπάλα που εξαφανίζεται πίσω απ' την πλάτη του...

~

μτφ: Αντρέας Παγουλάτος
πηγή