Φρανσουά Βιγιόν (François Villon), «Η μπαλάντα του ευχαριστώ»

Σε κάθε ιερωμένο ή καλογριά,
Σε φρόνιμους και σε παραλυμένους,
Σε ζητιάνους, τεμπέλικα κορμιά,
Σε ρουφιάνους,
σε πόρνες που σφιγμένους μπούστους φορούν και φούστες,
σε σβησμένους κορτάκηδες από έρωτα καημό,
με φίνες στενές μπότες ποδεμένους,
Σε όλον τον κόσμο κράζω ευχαριστώ.

Σε κορίτσια που δείχνουν τα βυζιά
για να έχουν πιο πολλούς προσκαλεσμένους,

Σε χήρες και κοπέλες για παντρειά,
Σε θεατρίνους και σε μασκαρεμένους παλιάτσους,

Σε ξενύχτες μεθυσμένους.
Σε αγύρτες που δετές από το λαιμό σέρνουν μαιμούδες,
Σε χρεοκοπημένους.
Σε όλον τον κόσμο κράζω ευχαριστώ.

Οξ’ από κείνα τα άτιμα σκυλιά,
που με έκαναν να φάω μουχλιασμένα ψωμιά
και να πιώ βρώμικα νερά..

-που τ’ άντερά μου είν’ απ’ αυτά αργασμένα-
Με πορδές θε να τα ‘χα φιλεμένα,

Τώρα όμως κάθουμαι και δεν μπορώ.
Δυνατά, μη μαλώσω με κανένα,
Σ’ όλον τον κόσμο κράζω ευχαριστώ.
Ας τους λιανίσουν τα πλευρά,
ένα-ένα,
Μ’ ένα μεγάλον κόπανο γερό
Ή με ματσούκια σιδεροδεμένα.
Σ’ όλον τον κόσμο κράζω ευχαριστώ.

πηγή