Ντέρεκ Γουόλκοτ (Derek Walcott), «Σκοτεινός Αύγουστος»

Τόση πολλή βροχή, τόση πολλή ζωή
όπως ο φουσκωμένος ουρανός
αυτού του μαύρου Αυγούστου.

Η αδερφή μου, ο ήλιος,
κλωσά μέσα στο κίτρινο δωμάτιό της
και δεν λέει να βγει έξω.

Όλα πηγαίνουν κατά διαόλου:
τα βουνά φουμάρουν σαν βραστήρες
τα ποτάμια ξεχειλίζουν:
όμως εκείνη δεν θα σηκωθεί
να σταματήσει τη βροχή.

Είναι στο δωμάτιό της και χαιδεύει
παλιά πράγματα,
τα ποιήματά μου,
ξεφυλλίζοντας τo άλμπουμ της.

Aκόμα κι αν κεραυνός πέφτει
σαν μια συντριβή πιάτων από τον ουρανό,
αυτή δεν βγαίνει έξω.

Δεν ξέρεις πως σ' αγαπώ, αλλά δεν έχω καμιά ελπίδα να ορίσω τη βροχή;
Ωστόσο, μαθαίνω αργά να αγαπώ τις σκοτεινές μέρες, τους λόφους που αχνίζουν
τον αέρα με τα κουνούπια που κουτσομπολεύουν
και να αργοπίνω το φάρμακο της πικρίας,
έτσι ώστε όταν αναδυθείς, αδερφή μου,
χωρίζοντας τις σταγονες της βροχής,
με το μέτωπό σου των λουλουδιών και τα μάτια της συγνώμης,
τίποτα δεν θα είναι όπως ήταν,
αλλά θα είναι αληθινό

(βλέπεις, δεν θα με αφήνουν να αγαπώ όπως θέλω)

γιατί, αδερφή μου,
τότε
θα έχω μάθει να αγαπώ τις μαύρες μέρες όπως τις φωτεινές.

Τη μαύρη βροχή, τους λευκούς λόφους,
ενώ κάποτε
αγαπούσα μόνο την ευτυχία μου και σένα.
~

Μτφρ: Ασημίνα Ξηρογιάννη

Πηγή