Πέρσι Σέλλεϋ (Percy Shelley), «Ο ύμνος του Πάνα»

Από τα δάση τα σκιερά
και  τις βουνοσπαρμένες χώρες,
 Έρχομαι, έρχομαι,
 Από  τα νησιά που ο ποταμός περιζώνει,
Κι όπου τα κύματα τα βουερά βουβάθηκαν,
Γιατί άκουσαν

Την  γλύκα  της φλογέρας μου.
Ο αγέρας δεν φυσούσε στα βούρλα και στις καλαμιές,

Σώπαιναν στα θυμάρια οι μέλλισες,
Ο τζίτζικας στις φλαμουριές,
Στα μύρτα πουλιά δεν κελαηδούσαν,
Κι οι σαύρες μέσα στα χόρτα,
Κι αυτές βουβές απόμειναν,
Έτσι όπως στέκει πάντα,
Ο γέρο Τμώλος σιωπηλός,
Ακούγοντας το σκοπό μου,
Τη γλύκα της φλογέρας μου.

Γοργοκυλούσε ο Πηνειός
τα διάφανα νερά του,
Τα  Τέμπη ήταν θαμπόφωτα,
Μέσα   στου Πηλίου τη σκιά,
Το  φως της μέρας ξεψυχούσε,
Μέσα στον αχό της μαγικής φλογέρας,
Οι Σειληνοί και οι Αιγίπανες,
Οι Σάτυροι και οι Νύμφες,
Στα δάση και στα κύματα,
Στον λιβαδιών την όχθη,

Στις σπηλιές με τις δροσοσταλίδες ,
Και  όλοι που με συντρόφευαν
Και με ακολουθούσαν
Απ’την αγάπη σιωπηλοί μένανε,
Απόλλωνα, όπως στέκεσαι κι εσύ αμίλητος
Από ζηλοφθονία,
Για τη γλυκιά φλογέρα μου.

Τραγούδησα τον ουρανό,
Τη γη τη δουλεμένη,
Και  τα’άστρα που χορεύουνε,
Γέννηση, Αγάπη, Θάνατο,
Τις τιτανομαχίες εγώ τραγούδησα.
Ύστερα σκοπό καινούργιο πήρα,
Κι είπα πως μέσα στα
Φαράγγια του Μαίναλου, εκεί πέρα,
Ένα καλάμι αγκάλιασα,
Για κόρη παίρνοντας το!
Έτσι πλανιόμαστε όλοι, Θεοί κι Ανθρώποι.
Πλάνη που όταν βλασταίνει
τις καρδιές ματώνει.
Κι όλοι τότε θρηνούσαν
Όπως θα κάνατε κι εσείς οι δύο τώρα,
Το  αίμα σας αν δεν πάγωναν
τα γερατειά ή η ζήλια,
Στο  θρήνο της φλογέρας μου.

~
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ 1944, μτφ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥ

Πηγή