Ελίζαμπεθ Μπίσοπ (Elizabeth Bishop), «Αγρύπνια»

Η σελήνη στης συρταριέρας τον καθρέφτη
φαίνεται ένα εκατομμύριο μίλια μακριά
(και μάλλον με περηφάνια, για την ίδια,
μα αυτή ποτέ, ποτέ δεν χαμογελά)
κατά πολύ πέρα από τον ύπνο, ή
μάλλον είναι μια ημερήσια κοιμωμένη.

Από το Σύμπαν εγκαταλελειμμένη
θα του έλεγε να πάει στο διάολο,
και θα έβρισκε ένα σώμα νερού,
ή ένα καθρέφτη, όπου πάνω του να κατοικήσει.
Έτσι περιβάλλεται με φροντίδα μ’ έναν ιστό
και τον πετάει στο πηγάδι

μέσα σ’ αυτόν τον ανεστραμμένο κόσμο
όπου το αριστερά είναι πάντα δεξιά,
όπου οι σκιές είναι πραγματικά το υλικό σώμα,
όπου οι ουρανοί είναι επιφανειακοί όπως η θάλασσα
είναι τώρα βαθιά, και μ’ αγαπάς.

~

 Μετάφραση Γιώργος Παναγιωτίδης 

Πηγή