Κώστας Καρυωτάκης, «Απουσία»

Που είσαι που είσαι πια, σπάνια ομορφιά μου,

έφυγες αμετάκλητα και χώρισε η καρδιά μου·

οι μέρες βεβαίως δεν περνούν μοιάζουν με αιώνες,

πνιγερό παρελθόν τότε που ήμασταν αγκαλιά με τις ανεμώνες.

Ο νους κάνει ανήλεα παιχνίδια και σ’ εμφανίζει μπροστά μου,

σίγουρα δεν είναι -πως θα μπορούσε να ‘ναι- από τα καλύτερά μου.

Έρχεσαι ονειρικά δίνεις χαρά και απ’ αναθαρρύνω φεύγεις πάλι,

άνανδρε, πόσο πια θα τριγυρνάς σαν άψυχο κουφάρι.

Μην ξεχνάς εαυτέ θα ‘ρθει απρόσκλητος ο γέρο-γιατρευτής,

σιγά σιγά και μαλακά από τον μεγάλο πόνο θα ιαθείς.

Η μοίρα ειλικρινά εγέλασε και πλατιά μειδίασε θ’ αναρωτηθείς,

αλλά φευ το έζησες και λίγο δεν το λες, έντονα και οδυνηρά

της αγάπης κρυμμένα μυστικά -μην ξαφνιάζεσαι- είναι κι αυτά.