Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (William Shakespeare), «Σονέτο 2»

Όταν σαράντα χειμωνιές δείρουν το μέτωπο σου,

Κι αυλάκια σκάψουν στον αγρό, βαθιά, της ομορφιά σου,

Αυτή της νιότης σου η λαμπρή στολή, που βλέπω τώρα,

Τριμμένο ρούχο θα γενεί με λίγη αξία, στοχάσου.

Και τότε, αν σε ρωτήσουν πού πήγε η ομορφιά σου,

Των ανθισμένων σου ημερών όλος ο θησαυρός

Θα δουν μέσα στα μάτια σου, που θα ‘ναι βουλιαγμένα

Του μαρασμού σου τη ντροπή για έπαινό σου.

Μα πόσους επαίνους θα άξιζε της ομορφιάς σου η χρήση,

Αν θα μπορούσες να έλεγες: Το όμορφο αυτό παιδί μου

Την ηλικία μου συγχωρεί, το χρέος μου ξεπληρώνιε,

Τα νιάτα κληρονόμησε και την ωραία μορφή μου.

Το νέο πλάσμα θα αυτό, όταν εσύ παλιώεις,

Το κρύο τότε το αίμα σου, θερμός σε αυτό θα νιώσεις. 

[ Το σονέτο είναι ένα ποιητικό είδος που ακολουθεί μία σταθερή στιχουργική μορφή και αποτελείται από 14 στίχους.  Τα 154 «Σονέτα» του Σαίξπηρ δημοσιεύθηκαν το 1609 και ήταν τα τελευταία μη δραματικά έργα του, τα οποία εκδόθηκαν. Είναι τα απόλυτα ποιήματα που εμβαθύνουν στη φύση του έρωτα, το ερωτικό πάθος, το θάνατο και το χρόνο. ]