Φένια Κωνσταντινίδου, «Ευτυχία»

[..] Με την άκρη του ματιού σου βλέπεις τις νεότερες

να λικνίζονται νωχελικά και να καμαρώνουν τη νιότη τους.

Σκαριά νέα και περήφανα,

όπως κάποτε κι εσύ.

Τι σου θυμίζουν όλα αυτά τώρα;

Μέρες ανέμελες που τριγυρνούσες με τις φίλες σου

Έξω στο πέλαγος, που παίζατε με τα κύματα

και τα πανιά σας ανέμιζαν στο χάδι του μελτεμιού,

Τότε που γελάγατε όταν χορεύατε

με τους λευκούς αφρούς της θάλασσας,

ενώ οι γλάροι σας φλέρταραν από ψηλά.

Ο χρόνος αμείλικτος εχθρός,

Στο διάβα του παίρνει μαζί νιάτα, όνειρα, ζωές…

Κι εσύ εκεί, στα θολά νερά του λιμανιού,

μ’ ένα γλυκό παράπονο στα χείλη.

Δεμένη χωρίς σχοινί, ακούνητη,

να προσπαθείς να σταθείς, να μη λυγίσεις.

Να θες να φωνάξεις…

Εδώ είμαι, εδώ είμαι,

ΕΥΤΥΧΙΑ με λένε και πρέπει ευτυχισμένη να είμαι,

για όσα έζησα,

για όσα μου χάρισε η ζωή!