Φρανσουά Βιγιόν (François Villon), «Η Διαθήκη»

Θάνατε, θρηνώ για την τραχύτητά σου,

Που έκλεψε την αγάπη μου μακριά,

Όμως βλέπω ανικανοποίητη την οντότητά σου

Ωσώτου να βαλαντώσω στην απελπισιά.

Τότε ήταν που ‘χασα όλη μου την ζωηράδα:

Τι κακό σου έκανε, που ήταν ζωντανή;

Θάνατε, θρηνώ για τη φριχτή σου σκληράδα,

Που έκλεψε την αγάπη μου την μόνη και παντοτινή.

Δυο ήμασταν, με μια καρδιά ευλογημένη:

Αν η καρδιά πεθάνει, ω ναι, τότε προνοώ,

Θα πεθάνω, ή θα ζω χωρίς ζωή να μου μένει,

Ακριβώς σαν τ’ αγάλματα τα φτιαγμένα από μόλυβδο.