Γιώργος Σεφέρης, «Σχόλια»

Εἶχε ἡ βεράντα σκοτεινιάσει
πλάι μας φτερούγισε μιὰ βιάση
στὶς δυο καρδιές εἶχε φωλιάσει
ἀντίρροπη μιὰ ἐξομολόγηση.

Και ἡ ἄκαρπη φωνὴ ἐμαράθη
στὰ χείλια μας μελίσσι λάθη
καὶ μόνο ἀπ’ τοῦ κορμιοῦ τὰ βάθη
θεέ μου, προσμέναμε μιὰ βλόγηση.

Σκοτάδι βούιζε μὲς στὸ σπίτι
κι ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ ἀποσπερίτη
ὣς τῶν μαλλιῶν σου τὸ μαγνήτη,
θυμήσου τὸν ἀπρόσιτο ἄγγελο

μὲ τὰ γοργὰ τὰ δαχτυλίδια
πεσμένα ξάφνου δυὸ ριπίδια
στὴ σκέψη ποὺ μὲ δέηση ἴδια
διαβάζαμε σὰν τετραβάγγελο.

Γυναῖκα τῆς ψυχῆς μου ξένη
τὸ ξάφνισμά σου μου ἀπομένει
ὡραία γυναῖκα ἀγαπημένη,
τὸ βράδυ αὐτό το ἀνόητο σήμερα

καὶ τῶν ματιῶν σου οἱ μαῦροι κρίκοι
καὶ τῆς νυχτιᾶς ἡ ἀνάερη φρίκη.. –
σκύψε νὰ μπεῖς πάλι στὴ θήκη
λεπίδι τῆς σιωπῆς μου, χίμαιρα.

~
από τη συλλογή Στροφή, 1931
(ενότητα Κοχύλια, Σύννεφα)
από το βιβλίο Σεφέρης  Ποιήματα, Εκδ. Ίκαρος, 2014
πηγή