Σταμάτης Πολενάκης, «Το πλοίο-φάντασμα»

Η παιδική μου ηλικία πέρασε
και χάθηκε για πάντα μαζί με το τσίρκο
του Λεοπόλντο Φρέγκολι.
Θυμάμαι ακόμα τη θριαμβευτική άφιξη
της κλειστής άμαξας μπροστά
στα κατάπληκτα μάτια μας,
τα άλογα που περνούσαν αργά
μέσα σε σύννεφα σκόνης,
θυμάμαι τους ήμερους ελέφαντες
και τα μυστηριώδη βαγόνια.
Εκείνη την εποχή άκουσα κάποιον να ψιθυρίζει
ότι το ατμόπλοιο Ράγκβαλντ βυθίστηκε.
Από τότε, κάθε φορά που κλείνω τα μάτια βρίσκομαι ανάμεσα στους πνιγμένους.
Εκτός απ’ αυτά, τίποτε άλλο δεν είχε συμβεί
ποτέ. Σύντομα ήταν τα καλοκαίρια και οι
χειμώνες ατέλειωτοι, τα ποτάμια πάγωναν
πάντοτε νωρίς και το χιόνι έμπαινε από τα
ανοιχτά παράθυρα.
Ξέραμε ότι υπήρχε και ένα πιάνο
στην άκρη του σκοτεινού διαδρόμου,
κανείς ποτέ δεν το είδε
αλλά τις νύχτες του καλοκαιριού ακούγαμε
καθαρά το μανιασμένο χτύπημα
του τρελού στα πλήκτρα.
~
από τη συλλογή Τα σκαλοπάτια της Οδησσού, Μικρή Άρκτος, 2012
πηγή

Ο Σταμάτης Πολενάκης (εγγονός του σιφνιού γελοιογράφου Σταμάτη Πολενάκη) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970 και σπούδασε στο τμήμα Ισπανικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Complutense της Μαδρίτης. Είναι ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά από τον Γιάννη Γκούμα, και, κυρίως, από τον Richard Pierce. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Εργογραφία: Ποίηση: Το χέρι του χρόνου (Όμβρος, 2002).  Τα γαλάζια άλογα του Φραντς Μαρκ (Οδός Πανός, 2006), Νοτρ Νταμ (Οδός Πανός, 2008). Τα σκαλοπάτια της Οδησσού (Μικρή Άρκτος, 2012). Η ένδοξη πέτρα (Μικρή Άρκτος, 2014). Τα τριαντάφυλλα της Μερσέδες (Μικρή Άρκτος, 2016), που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο ποίησης, από κοινού με τη συλλογή "Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης" της Χλόης Κουτσουμπέλη, και με το βραβείο ποίησης του περιοδικού "Ο Αναγνώστης", 2017. Η πάλη με τον Άγγελο (Ενύπνιο, 2020). Θέατρο: Βερολίνο (Αιγόκερως, 2010).