Έλσα Κορνέτη, «Η γνωστή πόλωση»

What we call the beginning is often the end
and to make an end is to make a beginning.
T. S. Eliot

Θέλω να κολυμπήσω σε μια καινούργια ψυχή
τόσο μπλε
τόσο αμέριμνη
τόσο αθόρυβη
όσο και η εγκυμοσύνη της θάλασσας.

Γιατί θα πρέπει να υπομένω
τη γλυκιά προσμονή
ενός βρέφους απάτη
που προτίμησε να με εγκαταλείψει
για την προσωρινή ύπαρξη
του κίτρινου φύλλου;

Δώσε μου ένα λόγο για να το κάνω.
Για άλλη μια παράταση αθανασίας;

*

Με το ν’ αναλώνεσαι σε παράνομους έρωτες
και κατά συρροή απιστίες τι ξορκίζεις;
τα γηρατειά;
το θάνατο;
Πόσο γελασμένος είσαι στ’ αλήθεια.
Αφού το ξέρεις καλά ότι το έργο έχει πάντα
την ίδια πλοκή και την ίδια κατάληξη.
Μετά την εκούσια αποχώρηση από το πλατό
ξεβάφεις σχολαστικά το μακιγιάζ
και το κενό αναβλύζει πάλι από τα μάτια σου.
Πίνεις ένα ποτό παρέα με το δίδυμο θλίψη-πλήξη.
Αρχίζεις να σταλάζεις παγωμένους κρυστάλλους.

*

Κατέληξα να ζω σαν μοναχική κουβαρίστρα
κλωθογυρίζω στο διάστημα
παγιδευμένη στη δίνη
μιας υπαρξιακής πλάνης.

Μην ανησυχείς όμως για μένα
ο ψυχολόγος μου αυτοκτόνησε απόψε.

*

Παρακολουθείς με ενδιαφέρον το γοργό βήμα
της μακαριότητας
των βραχυκυκλωμένων εγκεφάλων
που οδηγεί σε επιφανειακές διαδρομές
γονιμοποιεί την ευδαιμονία και γεννά ψευδαισθήσεις
ζωές άδεια κελιά

κι ένας ρευστός θυμός σε πνίγει.

*

Η συνήθεια και ο βάλτος έχουν κοινό στοιχείο
να καταπίνουν ό,τι κινείται.
Κι εσύ πέφτεις όλο και πιο συχνά
στην πονηρή ενέδρα του ύπνου.
Ξυπνάς πάντα πνιγμένος.

*

Το παλιρροϊκό κύμα της συσσωρευμένης οδύνης
σε παρέδωσε σώα στη δίνη της ελαφρότητας.
Το μόνο που ζητάς τώρα είναι
μια ανταλλαγή του γκρίζου με το ροζ.

*

Χρειάζεται μια ευσυγκίνητη φύση
ένα μεγάλο χάρισμα
και ανεξάντλητα αποθέματα δακρύων
για να κλαις

ανεξέλεγκτα
ακατάσχετα
αναίτια.

Κι εσύ είσαι προικισμένη.

*

Άσε τουλάχιστον μετά την απανθράκωση της αδικίας
το θυμό να γίνει καπνός.
Δώσε στο τραγούδι της αγάπης μια ευκαιρία
να σκίσει με τη φωνή του
τα μεταξωτά σεντόνια των αιθέρων.
~
από τη συλλογή Η αιώνια κουτσουλιά, εκδ. Γαβριηλίδης, 2007
πηγή

Η Έλσα Κορνέτη γεννήθηκε στο Μόναχο το 1969. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας από όπου και αποφοίτησε και στο Trier Γερμανίας. Για μια δεκαετία εργάστηκε  ως δημοσιογράφος. Δημοσιεύει τακτικά δοκίμια, βιβλιοκρισίες, μεταφράσεις και άλλα κείμενα. Υπήρξε δύο φορές υποψήφια για το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, "Ένα μπουκέτο ψαροκόκαλα" (2009), "Κονσέρβα Μαργαριτάρι" (2011). Στα ελληνικά γράμματα εμφανίστηκε το 2007. Συνεργάζεται τακτικά με γνωστά λογοτεχνικά περιοδικά, όπου δημοσιεύει δοκίμια, βιβλιοκρισίες, μεταφράσεις και άλλα κείμενα. Ποιήματά της έχουν περιληφθεί σε ελληνικές και ξένες ανθολογίες και  έχουν μεταφραστεί σε 10 γλώσσες. Έχει πάρει μέρος σε Λογοτεχνικά Φεστιβάλ της Ελλάδας και του Εξωτερικού κι έχει προσκληθεί για την παρουσίαση του ποιητικού έργου της σε Τμήματα Νεοελληνικών Σπουδών  Πανεπιστημίων της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Έχει οργανώσει στην Ελλάδα poetry slams κι έχει εμπνευστεί και ολοκληρώσει επιτυχημένες ποιητικές παραστάσεις. Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, του Κύκλου Ποιητών και της εταιρίας Ελλήνων Συγγραφέων της Γερμανίας.Η ποιητική συλλογή της "Κανονικοί άνθρωποι με λοφίο και μια παρδαλή ουρά" βραβεύτηκε το 2013 με το βραβείο "Γιώργος Κάρτερ" του περιοδικού Πόρφυρας. Η ανέκδοτη ποιητική συλλογή της "Κρυμμένες" βραβεύτηκε το 2015 με το α΄ βραβείο "Κούρος του Ευρωπού" της Μακεδονικής Καλλιτεχνικής Εταιρίας "Τέχνη". Ποιήματά της έχουν περιληφθεί σε ελληνικές και ξένες ανθολογίες και έχουν μεταφραστεί και δημοσιευτεί σε 10 γλώσσες.  Τίτλοι βιβλίων: Στη σπείρα του κοχλία, εκδ. Μαλλιάρης 2007.  Η αιώνια κουτσουλιά, εκδ. Γαβριηλίδης 2007. Ένα μπουκέτο ψαροκόκαλα, εκδ. Γαβριηλίδης 2009. Κονσέρβα Μαργαριτάρι, εκδ. Γαβριηλίδης 2011. Ο λαίμαργος αυτοκράτορας κι ένα ασήμαντο πουλί, εκδ. Σαιξπηρικόν 2012.  Ο επαναστατικός κύριος Γκιούλιβερ, εκδ. Σαιξπηρικόν 2013. Κανονικοί άνθρωποι με λοφίο και μια παρδαλή ουρά, εκδ. Γαβριηλίδης 2014.  Αγγελόπτερα, εκδ. Μελάνι 2016. Ξύλινη μύτη τορνευτή, Σαιξπηρικόν 2021 κ.α.