Μελισσάνθη, «Νάρκισσος»

Κανείς δεν ξέρει την αληθινή ιστορία του Νάρκισσου
Ονειρευόταν την ομορφιά
κι έσκυβε πάνω απ’ το νερό
να την γνωρίσει στο πρόσωπό του
Έβλεπε φύλλα κι ανταύγειες

έναν ανάστροφο, υδάτινο ουρανό

σκιές και λάμψεις απατηλές

κι ονειρευόταν πάντα.

Κάποτε τρόμαξε τόσο

Σαν είδε την ανάστροφή του εικόνα

—μέσα σε κύκλο κλειστό

βλέμμα ακίνητο, παγωμένο

στο θάνατο δοσμένο, πρόσωπο

παραμορφωμένο, φαγωμένο από τη σήψη

Τον λύγισε τόσο βαθιά η απελπισία

που πνίγηκε μες στο νερό

Σαν φάνηκε το απελπισμένο πρόσωπό του

στο θάνατο ήτανε πράγματι ωραίο

αλλιώτικα ζωντανό.

Γιατί όπως στα όνειρα και στους μύθους

όλα μπορεί να κρύβουν μια διπλή σημασία

—κι ο θάνατος να σημαίνει ζωή—

Μες στην ψυχή μας, όπως στην ψυχή του κόσμου

όλα καθρεφτίζονται ανάστροφα

καθώς το δέντρο στο ποτάμι.

~

Μελισσάνθη. 1965. Το φράγμα της σιωπής. εκδ. Δίφρος.

Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Μελισσάνθη. 1986. Οδοιπορικό. Ποιήματα 1930–1984. εκδ. Καστανιώτης.

πηγή

 

Η Μελισσάνθη, το πραγματικό όνομα της οποίας ήταν Ήβη Κούγια-Σκανδαλάκη (Αθήνα, 1907 – Αθήνα 1990), ήταν Ελληνίδα ποιήτρια. Σπούδασε γαλλική και γερμανική φιλολογία στο Γαλλικό Ινστιτούτο και στην Abendschule Αθηνών αντίστοιχα και φοίτησε στην προπολεμική Δημοσιογραφική Σχολή Αθηνών. Ασχολήθηκε επίσης με την αγγλική γλώσσα, τη μουσική, τη ζωγραφική και το χορό. Εργάστηκε ως καθηγήτρια γαλλικών σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία και ως δημοσιογράφος. Συνεργάστηκε σε λογοτεχνικές και θεατρικές εκπομπές του Ελληνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (1945-1955), ήταν μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς (1961-1972), της επιτροπής Κρατικών Βραβείων (1969-1975), του Κύκλου για το Παιδικό Βιβλίο (1969-1971). Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1930 με την έκδοση της ποιητικής συλλογής "Φωνές εντόμου". Η δεύτερη συλλογή της (Προφητείες) απετέλεσε φιλολογικό γεγονός, και μάλιστα ο Μιλτιάδης Μαλακάσης καυχιόταν ότι παρουσίασε πρώτος αυτό το ποιητικό «φαινόμενο», που «πραγματικά αγγίζει το θαύμα». Ακολούθησαν άλλες επτά συλλογές. Η ποίηση της Μελισσάνθης τοποθετείται στο χώρο του υπαρξισμού και της μεταφυσικής αγωνίας. Ξεκίνησε να γράφει ποίηση στα πλαίσια της παραδοσιακής στιχουργικής και οδηγήθηκε σταδιακά προς τον ελεύθερο στίχο (από το 1945), επιλογή που οδήγησε και σε μια ανάλογη ανανέωση των θεματικών και γλωσσικών της επιλογών. Ασχολήθηκε επίσης με το φιλοσοφικό δοκίμιο και τις λογοτεχνικές μεταφράσεις. Τιμήθηκε με τον Έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών (1936), την Εύφημο Μνεία Βραβείου Παλαμά, το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1965), το Παράσημο Χρυσούς Σταυρός Τάγματος Εποποιίας, το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976), το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη, το Βραβείο Μεταφραστών, το Μετάλλιο Δήμου Πειραιώς και το Αργυρούν Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες.