Έντουαρντ Κάμινγκς (Edward Cummings), «Λοιπόν ας φιληθούμε»

xxii.
ολότελα έχω χάσει τα μυαλά μου και το διασκεδάζω
ενδεχομένως εξαιτίας
του δειλινού κι αν
ίσως ονει-ρικό Είναι (όχι-
εντελώς τα δέντρα ν’ αγκαλιάζουν με την έξαψη,
συνεκτικό φως)
μόνο για να εντοπίσω με

άκαμπτα αργά αλαλάζοντα μάτια πέρα από το

κούμπωμα των πραγμάτων τον άγρυπνο πρόθυμο μύθο

του σώματος,που παραδόξως θα κορδώσει

το οκνηρό ανεκτίμητο χαμόγελό μου,

  ώσπου

αυτό το τόσο ασθενικό πελώριο άστρο(μήπως το

βλέπεις;)κι αυτό θα χορέψει επάνω στη γυμνή

και έσχατη σιωπή και το δειλό

(μόλις σ’ αγγίξω)και λάγνο φεγγάρι

θα βυθιστεί επιδέξια στον λόφο.

 xiii.

είπες Υπάρχει

κάτι που να ’ναι

νεκρό ή ζωντανό πιο όμορφο

απ’ το σώμα μου,να το ’χεις στα δάχτυλα σου

(να τρέμει ελάχιστα);

 Κοιτώντας στα

μάτια σου Τίποτα,είπα,εκτός απ’ τον

αέρα της άνοιξης που έχει τη μυρωδιά του ποτέ και του πάντα.

....και μέσα απ’ το καφασωτό που πάλλονταν σαν

χέρι που αγγίζεται από

χέρι(που

πάλλονταν σαν

δάχτυλα που αγγίζουν ενός κοριτσιού

το στήθος,

απαλά)

               Πιστεύεις στο πάντοτε,ο άνεμος

ρώτησε τη βροχή

Είμαι πολύ απασχολημένη με

τα λουλούδια μου για να πιστέψω, απάντησε η βροχή

         

xvii.

Κυρία,θα σε αγγίξω με τον νου μου.

Θα σε αγγίξω και θα σε αγγίξω και θα σε αγγίξω

ώσπου να μου δώσεις

ξαφνικά ένα χαμόγελο,συνεσταλμένα άσεμνο

(κυρία θα σεαγγίξω με τον νου μου.)

Θα σε αγγίξω, αυτό είναι όλο,

απαλά κι εσύ ολότελα θα γίνεις

με απέραντη ευκολία

το ποίημα που δεν θα γράψω.

~

Μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός, Γιάννης Δούκας

Από το έργο, «λοιπόν ας φιληθούμε - ερωτικά ποιήματα», 

εκδ. Πατάκη, 2014

πηγή