Πωλ Κλωντέλ (Paul Claudel), «Το εσωτερικό τείχος του Τόκιο» (απόσπασμα)

Ο ψαράς πιάνει το ψάρι μ’ αυτό το καλάθι το βαθιά χωμένο κάτω απ’ τα κύματα.
Ο κυνηγός, μ’ αυτό τον άφαντο βρόχο ανάμεσ’ από δυο κλαδιά, πιάνει τα μικρά  πουλιά.
Κι εγώ, λέει ο κηπουρός, για να πιάσω το φεγγάρι και τ’ αστέρια, μου φτάνει λίγο νερό –
και τις ανθισμένες κερασιές  και τα φλογισμένα σφεντάμια, μου φτάνει τούτη η κορδέλα
νερό που ξετυλίγω.

Κι εγώ, λέει ο ποιητής, για να πιάσω τις μορφές και τις ιδέες,
 μου φτάνει τούτο το δόλωμα από άσπρο χαρτί·  οι θεοί δε θα περάσουν χωρίς ν’ αφήσουν
απάνω του τ’ αχνάρια τους, σαν τα πουλιά στο χιόνι.

Για να δελεάσω τα βήματα της Αυτοκρατόρισσας της Θάλασσας, μου φτάνει αυτό το
χάρτινο χαλί που ξετυλίγω·
για να κάμω τον Αυτοκράτορα τ’ Ουρανού να κατέβει,
μου αρκεί αυτή η αχτίδα φεγγαριού, μου αρκεί αυτή η σκάλα από χαρτί άσπρο.»
~
   μετάφραση Νάσος Δετζώρτζης

πηγή