Πάμπλο Νερούδα (Pablo Neruda), «Να σωπαίνεις»

 Τώρα θα μετρήσουμε δώδεκα
και θα μείνουμε όλοι ακίνητοι.

Για μια φορά πάνω στη γη
ας μη μιλήσουμε σε καμιά γλώσσα,
για ένα δευτερόλεφτο ας σταθούμε,
ας μη σαλέψουμε τόσο τα χέρια.

Θα ήταν ένα λεφτό εξαίσιο
δίχως βιάση, δίχως ατμομηχανές,
όλοι θάμασταν μαζί,
σε στιγμιαία ανησυχία.

Οι ψαράδες της κρύας θάλασσας
δεν θα κάναν κακό στις φάλαινες
και ο δουλευτής του αλατιού
θα κοίταζε τα σκασμένα του χέρια.

Αυτοί πού ετοιμάζουν πόλεμους πράσινους,
πόλεμους αερίων, πόλεμους πυρός,
νίκες δίχως επιζώντες,
θα φορούσαν ένα σεμνό ρούχο
και θα βαδίζαν με τους αδερφούς τους
στη σκιά, χωρίς να κάνουν τίποτα.

Ας μη συγχέουν αυτό που θέλω
με την οριστική αδράνεια:
ζωή είναι μονάχα αυτό που γίνεται,
δεν έχω τίποτα να κάνω με το θάνατο.

Αν δε μπορέσαμε να ομοφωνήσουμε
κινώντας τόσο τις ζωές μας,
ίσως με το να μην κάνουμε τίποτα για μια φορά,
ίσως μια μεγάλη σιωπή να μπορεί
να διακόψει τούτη τη θλίψη,
τούτο το να μην καταλαβαινόμαστε ποτέ,
το να φοβεριζόμαστε με το θάνατο.
Ίσως η γη μας δώσει ένα μάθημα
όταν ενώ το παν φαίνεται νεκρό
σε λίγο το παν νάταν ζωντανό.

Τώρα θα μετρήσω ως τα δώδεκα
και συ σωπαίνεις κι' εγώ πηγαίνω.
~

 Pablo Neruda, Estravagario
Μετάφραση: Δανάη Στρατηγοπούλου
πηγή