(1).jpg)
.png)
Το έκανε ξανά./ Σε κάθε δέκα χρόνια μια φορά/ το καταφέρνω-
Σαν θαύμα αληθινό, το δέρμα μου/ φωτεινό σαν ναζιστικό αμπαζούρ/ το δεξί μου πόδι
ένα βαρίδι για χαρτιά,/ το πρόσωπό μου απρόσωπο, φίνο/ εβραίικο λινό.
Ξετύλιξε τη γάζα/ ω εχθρέ μου./ Μήπως είμαι τρομαχτική;-
Η μύτη, οι κόγχες των ματιών, οι δυο ακέραιες οδοντοστοιχίες
η ξινισμένη αναπνοή/ σε μια μέρα θα χαθεί.
Γρήγορα, γρήγορα η σάρκα/ που ο τάφος έφαγε θα γίνει/ όπως πριν πάνω μου
κι εγώ μια γελαστή γυναίκα./ Είμαι μόνον τριάντα/ και σαν γάτα έχω εφτά ψυχές να χάσω.
Αυτή είναι η Τρίτη./ Τι σκουπιδαριό/ να εξαφανίζει κανείς κάθε δεκαετία.
Τι εκατομμύρια κλώσματα./ Το πλήθος τσακίζοντας αράπικα φιστίκια
σπρώχνεται μέσα της να δει/ να με ξετυλίγουν χειροπόδαρα- το μεγάλο ξεγύμνωμα.
Κύριοι και κυρίες/ αυτά είναι τα χέρια μου/ τα γόνατά μου.
Μπορεί να είμαι πετσί και κόκαλο,/ όμως είμαι η ίδια, απαράλλαχτη γυναίκα.
Την πρώτη έγινε όταν ήμουν δέκα./ Ήταν ένα ατύχημα.
Την δεύτερη φορά ήθελα/ να διαρκέσει και να μην ξαναγυρίσω πια.
Λικνιζόμουνα κλειστή/ σαν αχιβάδα/ χρειάστηκε να φωνάξουν και να φωνάξουν
και να ξεκολλήσουν τα σκουλήκια από πάνω μου σαν γλιτζερά/ μαργαριτάρια.
Το να πεθαίνεις/ είναι μια τέχνη σαν όλα τ’ άλλα./ Το κάνω ιδιαίτερα καλά.
Το κάνω έτσι που να μοιάζει κόλαση./ Το κάνω έτσι που να μοιάζει αληθινό.
Νομίζω πως μπορείς να πεις πως έχω ταλέντο.
Είναι αρκετά εύκολο σ’ ένα κελί να γίνει./ Είναι αρκετά εύκολο να γίνει και να μείνει.
Είναι τι θεατρικό ξανάνοιγμα της αυλαίας στο φως της μέρας
στον ίδιο τόπο, στο ίδιο πρόσωπο, στην ίδια άγρια/ κραυγή ευχαρίστησης:
«Είναι Θαύμα!»/ Που με σκοτώνει./ Υπάρχει μια τιμή
για των ούλων μου το αντίκρισμα, υπάρχει μια τιμή
για της καρδιάς μου το άκουσμα-/ αληθινά χτυπά.
Και υπάρχει τιμή, πολύ ψηλή/ για μια λέξη ή επαφή/ ή για μια σταγόνα αίμα
ή για ένα κομμάτι από τα ρούχα ή τα μαλλιά μου.
Λοιπόν, λοιπόν, Her Doktor./ Λοιπόν, Her Εχθρέ.
Είμαι το μυστικό κομμάτι σου/ είμαι το τιμαλφές σου, το ολόχρυσο βρέφος
που αναλύεται σε μια κραυγή./ Στριφογυρνώ και καίγομαι.
Μην νομίζεις πως υποτιμώ το μεγάλο σου ενδιαφέρον.
Στάχτη, στάχτη-/ σκαλίζεις κι ανακατεύεις./ Σάρκες, κόκαλα, τίποτα δεν υπάρχει εκεί-
ένα κομμάτι σαπούνι/ μια βέρα/ ένα σφράγισμα χρυσό.
Her Θεέ, Her Εωσφόρε/ πρόσεξε/ πρόσεξε.
Από τη στάχτη/ εγείρομαι με τα άλικα μαλλιά μου
και τους άντρες καταπίνω στον αέρα.
~
(Ξένη ποίηση του 20ου αιώνα, Ελληνικά γράμματα)
Σαν θαύμα αληθινό, το δέρμα μου/ φωτεινό σαν ναζιστικό αμπαζούρ/ το δεξί μου πόδι
ένα βαρίδι για χαρτιά,/ το πρόσωπό μου απρόσωπο, φίνο/ εβραίικο λινό.
Ξετύλιξε τη γάζα/ ω εχθρέ μου./ Μήπως είμαι τρομαχτική;-
Η μύτη, οι κόγχες των ματιών, οι δυο ακέραιες οδοντοστοιχίες
η ξινισμένη αναπνοή/ σε μια μέρα θα χαθεί.
Γρήγορα, γρήγορα η σάρκα/ που ο τάφος έφαγε θα γίνει/ όπως πριν πάνω μου
κι εγώ μια γελαστή γυναίκα./ Είμαι μόνον τριάντα/ και σαν γάτα έχω εφτά ψυχές να χάσω.
Αυτή είναι η Τρίτη./ Τι σκουπιδαριό/ να εξαφανίζει κανείς κάθε δεκαετία.
Τι εκατομμύρια κλώσματα./ Το πλήθος τσακίζοντας αράπικα φιστίκια
σπρώχνεται μέσα της να δει/ να με ξετυλίγουν χειροπόδαρα- το μεγάλο ξεγύμνωμα.
Κύριοι και κυρίες/ αυτά είναι τα χέρια μου/ τα γόνατά μου.
Μπορεί να είμαι πετσί και κόκαλο,/ όμως είμαι η ίδια, απαράλλαχτη γυναίκα.
Την πρώτη έγινε όταν ήμουν δέκα./ Ήταν ένα ατύχημα.
Την δεύτερη φορά ήθελα/ να διαρκέσει και να μην ξαναγυρίσω πια.
Λικνιζόμουνα κλειστή/ σαν αχιβάδα/ χρειάστηκε να φωνάξουν και να φωνάξουν
και να ξεκολλήσουν τα σκουλήκια από πάνω μου σαν γλιτζερά/ μαργαριτάρια.
Το να πεθαίνεις/ είναι μια τέχνη σαν όλα τ’ άλλα./ Το κάνω ιδιαίτερα καλά.
Το κάνω έτσι που να μοιάζει κόλαση./ Το κάνω έτσι που να μοιάζει αληθινό.
Νομίζω πως μπορείς να πεις πως έχω ταλέντο.
Είναι αρκετά εύκολο σ’ ένα κελί να γίνει./ Είναι αρκετά εύκολο να γίνει και να μείνει.
Είναι τι θεατρικό ξανάνοιγμα της αυλαίας στο φως της μέρας
στον ίδιο τόπο, στο ίδιο πρόσωπο, στην ίδια άγρια/ κραυγή ευχαρίστησης:
«Είναι Θαύμα!»/ Που με σκοτώνει./ Υπάρχει μια τιμή
για των ούλων μου το αντίκρισμα, υπάρχει μια τιμή
για της καρδιάς μου το άκουσμα-/ αληθινά χτυπά.
Και υπάρχει τιμή, πολύ ψηλή/ για μια λέξη ή επαφή/ ή για μια σταγόνα αίμα
ή για ένα κομμάτι από τα ρούχα ή τα μαλλιά μου.
Λοιπόν, λοιπόν, Her Doktor./ Λοιπόν, Her Εχθρέ.
Είμαι το μυστικό κομμάτι σου/ είμαι το τιμαλφές σου, το ολόχρυσο βρέφος
που αναλύεται σε μια κραυγή./ Στριφογυρνώ και καίγομαι.
Μην νομίζεις πως υποτιμώ το μεγάλο σου ενδιαφέρον.
Στάχτη, στάχτη-/ σκαλίζεις κι ανακατεύεις./ Σάρκες, κόκαλα, τίποτα δεν υπάρχει εκεί-
ένα κομμάτι σαπούνι/ μια βέρα/ ένα σφράγισμα χρυσό.
Her Θεέ, Her Εωσφόρε/ πρόσεξε/ πρόσεξε.
Από τη στάχτη/ εγείρομαι με τα άλικα μαλλιά μου
και τους άντρες καταπίνω στον αέρα.
~
(Ξένη ποίηση του 20ου αιώνα, Ελληνικά γράμματα)
