Πάμπλο Νερούδα (Pablo Neruda), «Στη στερνή αναλαμπή του..»

Στη στερνή αναλαμπή του το φως σε τυλίγει.
Χωνευμένη σε άλγη πελιδνά στέκεσαι αντίκρυ εδώ
στους γέρικους έλικες της αμφιλύκης
που σ’ εξωθούν με βία σ’ ατέρμονες στροβιλισμούς.

Άλαλη, αμίλητη, εσύ φίλη καλή μου,
μονάχη στη μοναξιά αυτής της ώρας των θανάτων
και κατάμεστη από τις ζωές του πυρός,
απ’ ευθείας κληρονόμε άπεφθη της αφανιζόμενης μέρας.

Από τ’ αμπέλια του ήλιου
πέφτει μια ρώγα στο σκούρο φουστάνι σου.
Της νύχτας οι πελώριες ρίζες
θρασεύουν απότομα και βγαίνουν από την ψυχή σου,
κι έτσι επιστρέφεις στον έξω κόσμο
ό, τι είχες μέσα σου κρυμμένο,
κι έρχονται σμάρια εκεί, σμάρια γαλαζωπά,
που εσύ εγέννησες κι εσύ τα τρέφεις.

Παμμέγιστη, ω, εριγόνιμη εσύ σκλάβα σαγηνευτική
των ηλιοδρόμων με τις μελανωσιές και τα χρυσάφια τους:
στητή εκεί, ολόρθη, πολεμάς
και φκιάνεις ένα πλάσμα ολοζώντανο
όπου θα μαραθούνε τ’ άνθη του,
κι εσύ θα μείνεις εκεί βουτηγμένη μετά μέσα στο πένθος.
~
 Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
(Pablo Neruda: Είκοσι ερωτικά ποιήματα κι ένα τραγούδι χωρίς καμμιάν ελπίδα
Εκδόσεις: ΤΥΠΟΘΗΤΩ – ΛΑΛΟΝ ΥΔΩΡ, Αθήνα 2005)
πηγή